سرطان کلیه – علائم، تشخیص، پیشگیری و درمان آن

همه آنچه درباره سرطان کلیه باید بدانید!

سرطان کلیه (kidney cancer)، به بیماری گفته می شود که کلیه را درگیر کرده و سن، چاقی، مصرف سیگار و فشار خون بالا خطر ابتلا به آن را افزایش می دهد.

کلیه ها بخشی از سیستم ادراری و یک جفت از اندام بدن انسان هستند که در دو سوی ستون فقرات و در قسمت پایین شکم قرار دارند و ضایعات، مایعات اضافی و الکترولیت ها را از خون پاک می کنند.

همچنین، این اندام ها توانایی تولید هورمون هایی را دارند که به ایجاد گلبول های قرمز و تنظیم فشار خون کمک می کند.

کلیه به شکل لوبیا و به اندازه یک مشت دست است.

محل آنها در پشت اندام شکمی شما و اطراف ستون فقرات می باشد.

بالای هر کلیه یک غده آدرنال (Adrenal Gland) چسبیده ‌است.

توده‌ای از بافت چربی و یک لایه بیرونی از بافت فیبری (فاسیای ژروتا) (Gerotas Fascia)، کلیه‌ها و غده‌های آدرنال را در بر می‌گیرد.

سرطان کلیه در خود کلیه ها تشکیل شده و به سرطانی که در جای دیگری از بدن ایجاد و سپس در کلیه می رسد، اطلاق نمی شود (به عنوان مثال، سرطانی که در مثانه شروع شود، سرطان مثانه نام دارد).

این نوع سرطان آدنوکارسینوم  (Adenocarcinoma) کلیوی و یا هایپرنفروم (Hypernephromaa) هم نامیده می‌شود.

نوع دیگری ازسرطان به نام کارسینوم سلول ترانزیشنال (Transitional Cell Carcinoma) هم وجود دارد که بر کلیه ها اثر می‌گذارد.

این نوع سرطان شبیه به سرطان مثانه بوده و اغلب مانند سرطان مثانه درمان می شود.

تومور ویلم (Wilm’s Tumor) رایج‌ترین نوع سرطان کلیه در میان کودکان است.

این سرطان با سرطان کلیه در بزرگسالان فرق دارد و به درمان متفاوتی هم نیاز دارد.

زمانی‌که سرطان از مکان اولیه خود به دیگر نقاط بدن گسترش می‌یابد (متاستاز)، تومور جدید دارای همان سلول‌های غیرطبیعی بوده و همان نام تومور اولیه را خواهد داشت.

برای مثال، اگر سرطان کلیه به ریه‌‌ها سرایت کند، سلول‌های سرطانی در ریه‌‌ها در واقع سلول‌های سرطان کلیه هستند.

این بیماری سرطان کلیه متاستاتیک است و نه سرطان ریه و به شکل سرطان کلیه و نه سرطان ریه، درمان می‌شود.

پزشکان تومور جدید را بیماری متاستاتیک و یا بیماری دوردست می‌نامند.

سرطان کلیه «مسری» نیست، یعنی هیچ‌کس از شخص دیگری به این بیماری مبتلا نمی‌شود.

در سال ۲۰۱۹، انجمن سرطان آمریکا (ACS) پیش بینی کرد که حدود ۷۳۸۲۰ مورد جدید سرطان کلیه تشخیص داده می شود.

بر اساس اعلام ACS، سرطان کلیه یکی از ۱۰ سرطان شایع بوده و از هر ۴۸ مرد و ۸۳ زن، ۱ آقا و ۱ خانم را درگیر می کند.

میانگین سنی تشخیص این بیماری ۶۴ سال بوده و به ندرت، در افراد زیر ۴۵ سال دیده می شود.

علائم و نشانه های سرطان کلیه

این علائم معمولاً در مراحل اولیه سرطان کلیه ظاهر نشده و با تشدید بیماری، بروز خواهند یافت.

برخی از علائم احتمالی عبارتند از:

• وجود خون در ادرار
• کم خونی
• احساس درد در پهلو
• وجود غده در پهلو یا کمر
• تب و تعریق شبانه
• خستگی
• فشار خون بالا
• کاهش وزن و از دست دادن اشتها
• تب
• تغییر دید
• بروز تغییراتی در عملکرد کبد
• واریس بیضه ها
• ضعف

اکثر اوقات، این علائم به معنی سرطان نیستند.

یک عفونت، کیست و یا دیگر مشکلات هم می‌توانند باعث بروز همین علائم شوند.

شخصی که دچار هر یک از این علائم است باید برای تشخیص هرگونه مشکل و درمان هرچه سریع‌تر آن، به پزشک مراجعه کند.

درمان سرطان کلیه

بیماران مبتلا به سرطان کلیه، اغلب می‌خواهند که نقش فعالی در تصمیم‌گیری برای مراقبت‌های پزشکی خود داشته‌ باشند.

آنها می‌خواهند تا آنجا که امکان دارد درباره بیماری خود و درمان آن آگاهی پیدا کنند.

به‌هرحال، شوک و فشارهای عصبی (استرس) بعد از تشخیص ملانوم، فکر کردن درباره تمامی چیزهایی را که بیمار می‌خواهد از پزشک بپرسد، مشکل می‌کند.

تهیه فهرستی از سؤال‌ها قبل از ملاقات با پزشک مفید است.

در مواردی، پزشک، بیمار را به متخصص دیگری ارجاع می‌دهد و یا خود بیمار تقاضای ارجاع به متخصصین دیگر را می‌کند.

متخصصانی که سرطان کلیه را درمان می‌کنند عبارتند از پزشکانی که در درمان سیستم ادراری تخصص دارند (اورولوژیست) و پزشکانی که در سرطان تخصص دارند.

گرفتن نظر دوم

بیمار مبتلا به سرطان کلیه ممکن است قبل از شروع درمان بخواهد نظر دومی هم راجع به تشخیص و برنامه ‌درمانی خود بگیرد.

برخی شرکت های بیمه، نظر دوم را الزامی می‌‌دانند و بعضی دیگر از شرکت‌‌های بیمه هم در صورتیکه بیمار و یا پزشک تقاضای نظر دوم کنند، آن را تحت پوشش قرار می‌دهند.

شیوه های متعددی جهت پیدا کردن پزشکی برای گرفتن نظر دوم وجود دارد:

پزشک معالج ممکن است بیمار را به یک و یا چند متخصص دیگر ارجاع دهد. در مراکز سرطان، متخصصان متعددی اغلب بعنوان یک گروه با هم کار می‌کنند.

آماده شدن برای درمان

درمان، اساساً بستگی به مرحله بیماری و سلامت عمومی بیمار و سن او دارد.

پزشک می‌تواند گزینه‌های درمان و نتایج احتمالی آن را توضیح دهد.

همچنین پزشک و بیمار می‌توانند با کمک هم برنامه درمانی خاصی را طراحی کنند که مطابق با نیازهای بیمار باشد.

بیماران قبل از شروع درمان می‌‌توانند این سؤالات را از پزشک بپرسند:

• بیماری من در چه مرحله‌ای است؟ آیا سرطان گسترش یافته‌؟ اگر چنین است، کجا؟
• گزینه‌های درمانی من کدام هستند؟ کدام‌‌یک را برای من توصیه می‌‌کنید؟ آیا بیش از یک نوع درمان دریافت خواهم کرد؟
• فواید مورد انتظار هر نوع درمان کدامند؟ آیا این نوع درمان، بیماری را درمان می‌کند و یا فقط آن را کنترل می‌کند؟
• خطرها و عوارض جانبی احتمالی هر درمان چیست؟ آیا دارویی برای کنترل عوارض جانبی به من خواهید داد؟
• درمان چقدر طول خواهد کشید؟
• هزینه احتمالی درمان چقدر خواهد بود؟ آیا بیمه هزینه‌ها را پوشش خواهد داد؟
• درمان چگونه بر فعالیت‌های روزمره من تأثیر خواهد گذاشت؟
• هر چند وقت یکبار نیاز به معاینه عمومی دارم؟
• آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

لازم نیست بیماران همه سؤال‌ها را در یک جلسه بپرسند و یا پاسخ تمام آنها را دریافت کنند.

فرصت‌های دیگری هم خواهند داشت تا از پزشک بخواهند موارد مبهم را برای آنها روشن کرده و نیز از وی تقاضای اطلاعات بیش‌تری بکنند.

شیوه‌های درمان

مبتلایان به سرطان کلیه ممکن است تحت عمل جراحی، آمبولیزه (مسدود) کردن شریان (Embolization)، پرتودرمانی، درمان بیولوژیک و یا شیمی درمانی قرار بگیرند.

برخی از بیماران هم ترکیبی از درمان‌ها را دریافت می‌کنند.

در هر مرحله از بیماری، مبتلایان به سرطان کلیه، درمانی را برای کنترل درد و یا علائم دیگر، کاهش عوارض جانبی درمان و کاهش مشکلات عاطفی و عملی دریافت می‌کنند.

این نوع درمان، مدیریت علائم بیماری، مراقبت های حمایتی و یا مراقبت‌های تسکینی نامیده شود.

بیمار می‌‌تواند از پزشک خود درباره شرکت در یک پژوهش بالینی که مطالعه تحقیقاتی شیوه‌های جدید درمان است نظر بخواهد.

گزینه های درمانی به عوامل مختلفی بستگی دارد، که عبارتند از:

• سلامت عمومی
• نوع و گرید سرطان کلیه
• اولویت های شخصی
• درمان های قبلی سرطان

عمل جراحی

در بیشتر موارد، جراحی اولین گزینه درمان بوده و جراح ممکن است قسمتی از کلیه و همچنین بافت اطراف تومور را بردارد.

گاهی در صورت لزوم، غدد لنفاوی و سایر بافت ها نیز برداشته خواهند شد.

فرد می تواند با یک کلیه نیز به زندگی ادامه دهد، بنابراین برداشتن کامل یک کلیه نیز موثر می باشد.

جراحی لاپاروسکوپی که فقط با ایجاد برش های کوچک نیز امکان پذیر است، اغلب پیشنهاد می شود.

• برداشتن کامل کلیه (Radical Nephrectomy): سرطان کلیه معمولاً از طریق نفرکتومی اساسی درمان می‌شود که در آن جراح تمام کلیه همراه با غده آدرنال و قسمتی از بافت اطراف آن را برمی‌دارد. تعدادی از غدد لنفاوی اطراف نیز ممکن است برداشته‌ شوند.
• برداشتن ساده کلیه (Simple Nephrectomy): جراح فقط کلیه را خارج می‌‌کند، بعضی از بیماران مبتلا به سرطان کلیه گرید یک (۱) معمولاً تحت عمل جراحی نفرکتومی ساده قرار می‌گیرند.
• برداشتن جزئی از کلیه (Partial Nephrectomy): جراح تنها بخشی از کلیه را که حاوی تومور است خارج می‌‌کند. این نوع جراحی معمولاً برای بیمارانی به کار می‌رود که تنها یک کلیه دارند یا سرطان بر هر دو کلیه آنها اثر گذاشته ‌است. علاوه بر این، بیمارانی که تومور کلیه آنها کوچک (کم‌تر از ۴ سانتی‌متر) است هم ممکن است تحت این جراحی قرار بگیرند.

بیماران، قبل از جراحی می‌‌توانند این سؤالات را از پزشک بپرسند:

• چه نوع عمل جراحی را برای من توصیه می‌کنید؟
• آیا باید غدد لنفاوی برداشته ‌شود؟ و چرا؟
• جراحی چه خطراتی دارد؟ آیا دچار عوارض طولانی‌مدت خواهم شد؟ آیا نیاز به دیالیز خواهم داشت؟
• آیا لازم است که مقداری از خون خود را ذخیره کنم تا در موقع نیاز به تزریق انتقال خون از آن استفاده شود؟
• بعد از عمل چه احساسی خواهم داشت؟
• چه مدت باید در بیمارستان بستری باشم؟
• چه موقع می‌توانم به فعالیت‌های عادی و روزمره خود برگردم؟
• هر چند وقت یکبار باید معاینه عمومی شوم؟
• آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

روش های بدون جراحی

ممکن است فردی که حال نامناسب و بدن ضعیفی دارد، نتواند جراحی را تحمل کند.

بنابراین در این حالت، از گزینه های درمانی دیگر استفاده خواهد شد.

آمبولیزاسیون (Embolization):

در این روش، جراح کاتتری را وارد بدن کرده و ماده شیمیایی مصنوعی را از طریق آن، به رگ خونی تزریق می کند.

این ماده، خون رسانی به کلیه را مسدود کرده و با جلوگیری از رسیدن اکسیژن و مواد مغذی به تومور، باعث کوچک شدن آن می شود.

بیماران قبل از شروع آمبولیزه کردن شریان می‌‌توانند این سؤال‌ها را از پزشک بپرسند:

• چرا به این روش نیاز دارم؟
• آیا باید در بیمارستان بستری شوم؟ برای چه مدت؟
• خطرات و عوارض جانبی آن چیست؟
• آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

کرایوابلیشن (Cryoablation):

پزشک یک یا چند سوزن مخصوص به نام کرایوپروب (سرمازنه) را از طریق برش های کوچک وارد تومور می کند.

گازهای داخل سوزن سلول ها را منجمد، سپس گرم و دوباره آن ها را منجمد می کنند.

این چرخه، سلول های سرطانی را از بین می برد، ولی عملی دردناک بوده و ممکن است باعث خونریزی، عفونت و آسیب به بافت نزدیک به تومور شود.

شیمی درمانی

در شیمی درمانی، با استفاده از داروهای قدرتمند به سلول های سرطانی حمله کرده و می توانند روند پیشرفت سرطان را متوقف یا کند کنند.

این داروها اغلب بر کل بدن تأثیر گذاشته و عوارض جانبی گسترده ای دارند که پس از پایان درمان، تمام خواهند شد.

بیماران قبل از شروع شیمی‌درمانی می‌‌توانند این سؤالات را از پزشک بپرسند:

• چرا نیاز به این درمان دارم؟
• این درمان چگونه عمل می‌کند؟
• فواید احتمالی این درمان چیست؟
• خطرها و عوارض جانبی احتمالی این درمان چه هستند؟ من چه کاری می‌توانم برای مقابله با آن انجام دهم؟
• درمان چه موقع آغاز می‌شود؟ چه وقت تمام می‌شود؟
• آیا نیاز دارم در بیمارستان بستری شوم؟ برای چه مدت؟
• درمان بر فعالیت‌های روزمره من چه تأثیری خواهد داشت؟
• آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

ایمونوتراپی

ایمونوتراپی می تواند توانایی سیستم ایمنی بدن، برای مبارزه با سرطان را افزایش دهد.

عوارض جانبی رایج این روش، شامل تهوع، استفراغ، لرز، بالا رفتن درجه حرارت بدن و از دست دادن اشتها می باشد.

درمان هدفمند

در درمان هدفمند، داروها، عملکرد یا ژن های خاصی را که در رشد سرطان نقش دارند، مورد هدف قرار داده و از بین می برند.

پرتو درمانی

پرتودرمانی (که به آن رادیوتراپی هم می‌‌گویند) نوعی دیگر از درمان موضعی است.

در پرتو درمانی از اشعۀ با انرژی بالا جهت از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود.

این نوع درمان فقط بر سلول‌های سرطانی در ناحیه مورد درمان اثر می‌گذارد.

دستگاه بزرگی، پرتو را به بدن می‌فرستد.

بیمار در بیمارستان و یا درمانگاه به مدت ۵ روز در هفته و طی چندین هفته این درمان دریافت خواهد کرد.

تعداد کمی از بیماران قبل از جراحی جهت کوچک‌ کردن تومور تحت پرتودرمانی قرار می‌گیرند.

بعضی نیز آن‌ را بعد از جراحی و جهت از بین بردن سلول‌های سرطانی باقی‌مانده در محل تحت پرتو درمانی قرار می‌گیرند.

کسانی که می‌توانند تحت عمل جراحی قرار بگیرند ممکن است جهت تسکین درد و دیگر مشکلات به‌وجود آمده در اثر سرطان، تحت پرتودرمانی قرار بگیرند.

بیماران قبل از شروع پرتودرمانی، می‌‌توانند این سؤال‌ها را از پزشک بپرسند:

• چرا نیاز به این نوع درمان دارم؟
• خطرات و عوارض جانبی این درمان چیست؟
• آیا دچار عوارض طولانی‌ خواهم شد؟
• درمان چه موقع شروع خواهد شد؟ چه وقت تمام می‌‌شود؟
• در طول درمان چه احساسی خواهم داشت؟
• جهت مراقبت از خود در طول درمان چه کارهایی باید انجام دهم؟
• آیا می‌توانم به فعالیت‌های روزمره خود ادامه دهم؟
• هر چند وقت یکبار نیاز به معاینه عمومی دارم؟
• آیا شرکت در یک پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

پرتودرمانی معمولاً نمی تواند سرطان کلیه را معالجه کند، اما ممکن است به کوچک شدن تومور، کاهش شیوع سلول های سرطانی و تسکین علائم کمک کند.

عوارض جانبی این روش شامل حالت تهوع و خستگی است.

درمان بیولوژیک

درمان بیولوژیک نوعی درمان سیستمیک (فراگیر) است.

در این نوع درمان از ماده‌‌ای استفاده می‌شود که از طریق جریان خون وارد سلول‌ها شده و تمام سلول‌های بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

درمان بیولوژیک از توانایی طبیعی بدن (سیستم ایمنی) جهت مبارزه با سرطان استفاده می‌کند.

پزشک بعضی از بیمارانی که دارای سرطان متاستاتیک کلیه هستند، Intrfiro Alph و یا Interleukin2 (که IL-2 و یا Aldesleukin نامیده می‌شوند) تجویز می‌کند.

بدن بطور طبیعی این ماده‌ها را به مقدار کم و در پاسخ به عفونت‌ها و سایر بیماری‌ها تولید می‌کند.

برای درمان سرطان، این مواد در مقادیر زیاد در آزمایشگاه ساخته می‌شوند.

درمان مکمل

در کنار درمان های معمول، برخی از افراد معتقدند مصرف ویتامین ها ممکن است برای بیمار مفید باشد.

با این حال، فرد باید این موضوع را ابتدا با پزشک خود در میان بگذارد، زیرا برخی مکمل ها می توانند علائم را بدتر کنند یا باعث بروز مشکلات جدید شوند.

طب جایگزین

هیچ درمان مکمل و جایگزین در درمان سرطان کلیه ثابت نشده است.

اما طب مکمل و جایگزین ممکن است به بیمار در کنار آمدن با علائم و نشانه های مربوط به سرطان و درمان سرطان مانند احساس پریشانی کمک کند.

افراد مبتلا به سرطان کلیه ممکن است پریشانی پس از تشخیص و در طول درمان را تجربه کنند.

اگر شما مضطرب هستید، ممکن است احساس غم یا نگرانی کنیدو یا ممکن است خوابیدن، خوردن و یا تمرکز بر روی فعالیت های معمول برای شما سخت شود.

درمان های مکمل و جایگزین که می تواند به بیمار کمک کندتا با ناراحتی مقابله کند عبارتند از:

• هنر درمانی
• رقص یا جنبش درمانی
• ورزش
• مدیتیشن
• موسیقی درمانی
• تمرین های آرامش

عوارض جانبی درمان سرطان

از آنجا ‌که درمان ممکن است به بافت‌ها و سلول‌های سالم آسیب برساند، بنابراین عوارض جانبی ناخواسته رایج هستند.

این عوارض جانبی بستگی به بسیاری از عوامل، از قبیل محل تومور و نوع و میزان درمان دارد.

عوارض جانبی معمولاً برای همۀ افراد یکسان نبوده و حتی هر جلسه درمان با جلسه دیگر تفاوت دارد.

قبل از شروع درمان، گروه پزشکی، عوارض جانبی احتمالی را برای بیمار تشریح کرده و راه‌هایی را جهت کمک به بیمار برای مدیریت آنها پیشنهاد می‌کند.

جراحی

بهبود بعد از جراحی نیاز به زمان دارد.

زمان لازم جهت بهبود برای هر بیمار متفاوت است. بیماران اغلب در روزهای اول بعد از جراحی احساس ناراحتی می‌کنند.

بهرحال، دارو معمولاً می‌توانند درد را کنترل کند.

بیمار باید قبل از جراحی، درمورد برنامه‌ای جهت تسکین درد با پزشک و یا پرستار خود صحبت کند.

در صورت نیاز به تسکین بیش‌تر درد، پزشک می‌تواند بعد از جراحی برنامه را تغییر دهد.

احساس ضعف و خستگی برای مدتی بعد از عمل، رایج است.

گروه مراقب پزشکی با کنترل میزان مایعات مصرف‌شده توسط بیمار و میزان ادرار تولید شده، علائم احتمالی مشکلات کلیه را تحت‌نظر قرار می‌دهد.

آنها همچنین مراقب علائم خونریزی، عفونت و یا دیگر مشکلاتی را که نیاز به درمان فوری دارند هستند.

تست‌های آزمایشگاهی به گروه مراقب پزشکی کمک می‌کند که علائم بروز مشکلات را زیر نظر داشته‌باشد.

آمبولیزه کردن شریان

بعد از آمبولیزه کردن شریان، برخی بیماران دچار کمردرد و یا تب خواهند شد.

دیگر عوارض جانبی عبارتند از حالت تهوع و استفراغ.

پرتودرمانی

عوارض جانبی پرتودرمانی بستگی زیادی به میزان پرتوی داده‌ شده و محل مورد درمان دارد.

ممکن است بیمار در طول پرتودرمانی و بخصوص در طی هفته‌های آخر درمان بسیار احساس خستگی کند.

استراحت از اهمیت بالایی برخوردار است، اما پزشکان اغلب توصیه می‌کنند که بیماران تا حد امکان فعال باقی بمانند.

پرتودرمانی کلیه و نواحی اطراف آن بعضی وقت‌ها باعث تهوع، استفراغ، اسهال، و یا ناراحتی در دفع ادرار می‌شود.

پرتودرمانی همچنین باعث کاهش تعداد گلبول‌های سفید سالم خون، که در بدن در مقابل عفونت دفاع می‌کنند، خواهد شد.

علاوه براین، پوست در نواحی مورد درمان گاهی قرمز، خشک و حساس می‌شود.

با اینکه عوارض جانبی پرتودرمانی می‌تواند باعث ناراحتی شود، پزشک معمولاً آنها را درمان و یا مهار می‌کند.

درمان بیولوژیک

درمان بیولوژیک گاهی باعث علائمی شبیه به آنفلولانزا، مثل چاییدن، تب، درد مفاصل، ضعف، از دست دادن اشتها، تهوع، استفراغ و اسهال می‌شود.

بعضی بیماران دچار خارش پوست می‌شوند.

این مشکلات می‌تواند جدی باشد، اما بعداز اینکه درمان متوقف شود برطرف می‌شوند.

شیمی‌درمانی

عوارض جانبی شیمی‌درمانی بستگی زیادی به داروهای به‌خصوص و میزان مصرف آن در هر وعده دارد.

بطور کلی، داروهای ضدسرطان بر سلول‌هایی که به‌سرعت تقسیم می‌شوند تأثیر می‌گذارند، به‌خصوص بر:

• سلول‌های خونی: این سلول‌ها با عفونت مبارزه کرده، به انعقاد خون کمک می‌کنند و اکسیژن را به تمام نقاط بدن می‌رسانند. وقتی که داروها بر سلول‌های خونی اثر می‌گذارند، احتمال بیش‌تری هست که بیمار به عفونت دچار شود، به‌سادگی کبود شده و یا خونریزی کند و ممکن است احساس ضعف و خستگی هم بکند.
• سلول‌های موجود در ریشه مو: شیمی‌درمانی می‌تواند منجر به ریزش مو شود. ولی موها دوباره رشد می‌کنند، اما موهای جدید گاهی تا حدودی در رنگ و بافت متفاوت از قبل خواهند بود.
• سلول‌هایی که دستگاه گوارش را می‌پوشانند: شیمی‌درمانی می‌تواند باعث کم‌اشتهایی، تهوع و استفراغ، اسهال، و یا سوزش لب و دهان شود. بسیاری از این عوارض جانبی با دارو قابل کنترل هستند.

تغذیه در زمان بیماری

بیمار باید در طول درمان سرطان، خوب تغذیه کند.

آنها باید کالری کافی جهت حفظ وزن متعادل و پروتئین کافی جهت حفظ توانایی خود را دریافت کنند.

تغذیه خوب اغلب به مبتلایان به سرطان کمک می‌کند که احساس بهتری داشته و انرژی کافی داشته ‌باشند.

اما خوب خوردن در بعضی مواقع مشکل است. اگر بیمار احساس خستگی و ناراحتی کند، معمولاً تمایلی به خوردن از خود نشان نمی‌دهد.

علاوه براین، عوارض جانبی درمان از قبیل: کم‌اشتهایی، حالت تهوع، و یا استفراغ، می‌تواند مشکل‌ساز باشد.

بعضی از بیماران در طول درمان سرطان، احساس می‌کنند که غذا طعم خوبی ندارد.

گریدبندی سرطان کلیه

سرطان به مرور زمان پیشرفت می کند.

در مراحل اولیه، سلول ها ابتدا مستعد ابتلا به سرطان شده و سپس، سرطانی می شوند.

برای طرح بهترین درمان، پزشک باید مرحله (درجه شدت) بیماری را بداند.

مرحله بیماری به اندازه تومور و اینکه سرطان گسترش یافته یا نه و به چه قسمت‌هایی از بدن رسوخ کرده است، بستگی دارد.

گریدبندی شامل مواردی از قبیل آزمایش‌های عکس‌برداری از قبیل سونوگرافی و یا سی تی اسکن می‌شود.

پزشک همچنین ممکن است از ام آر آی (MRI) نیز استفاده کند.

برای چنین آزمایشی، یک آهنربای قوی که به کامپیوتر متصل است عکس‌های دقیقی از اعضای بدن و رگ‌های خونی برمی‌دارد.

پزشکان سرطان کلیه را براساس مراحل زیر گریدبندی می‌کنند:

• گرید یک (I): گرید اولیه سرطان کلیه است. تومور به اندازه ۷ سانتی‌متر و حداکثر به انداره یک توپ تنیس است. سلول‌های سرطانی تنها در کلیه یافت می‌شوند.
• گرید دو (II): این گرید هم، گرید اولیه سرطان کلیه به‌حساب می‌‌آید، اما تومور بزرگ‌تر از ۷ سانتی‌‌متر است. سلول‌های سرطانی فقط در کلیه یافت می‌شوند.
• گرید سه (III): شامل یکی از موارد زیر است:
  • تومور فراتر از کلیه‌ها نرفته‌، اما سلول‌های سرطانی در دستگاه لنفاوی و در یکی از غدد لنفاوی اطراف گسترش یافته‌
  • تومور به غده آدرنال و یا لایه‌های چربی و بافت‌های فیبری (لیفی) که کلیه‌ها را احاطه کرده‌اند هجوم برده‌، اما سلول‌های سرطانی فراتر از بافت فیبریوس نرفته‌اند. سلول‌های سرطانی ممکن است در یکی از غدد لنفاوی اطراف یافت شوند
  • سلول‌های سرطانی از کلیه به رگ‌های خونی بزرگ اطراف رسوخ کرده‌اند. سلول‌های سرطانی ممکن است در یکی از غدد لنفاوی اطراف هم یافت شوند.
• گرید چهار (IV): شامل یکی از موارد زیر است:
  • تومور از بافت فیبریوس (لیفی) که کلیه‌ها را دربرمی‌گیرد فراتر رفته‌
  • سلول‌های سرطانی در بیش‌تر از یک غدۀ لنفاوی یافت می‌شوند
  • سرطان به دیگر قسمت‌های بدن از قبیل ریه‌‌ها نفوذ کرده ‌است.

سرطان عاده، سرطانی است که بعد از درمان عود می‌کند (برمی‌گردد). سرطان ممکن است به کلیه و یا قسمت دیگری از بدن برگردد.

موضعی: سرطان فقط در کلیه ها بوده و گسترش نیافته است.

محلی: سرطان به بافت های اطراف رسیده است.

دوردست: سرطان در تمام بدن پخش شده و بر سایر اندام ها مانند کبد نیز تأثیر دارد.

اگر سرطان در مراحل اولیه تشخیص داده شود، درمان احتمالاً مؤثر تر خواهد بود. اما هرچه سرطان بیشتر گسترش یابد، درمان آن چالش برانگیزتر می شود.

علت سرطان کلیه

پزشکان دقیقاً نمی دانند چه مواردی باعث ایجاد سرطان کلیه می شود، اما عوامل ژنتیکی و محیطی را در ایجاد آن موثر می دانند.

سرطان هنگامی شروع می شود که در ساختار DNA سلول ها تغییر ایجاد شود، رشدشان، غیرقابل کنترل شده و سرانجام تشکیل تومور دهند.

بدون درمان، سرطان رشد کرده و از طریق سیستم لنفاوی (تعدادی گره و غدد موجود در بدن) گسترش می یابد.

سرطان کلیه انواع مختلفی دارد که عبارتند از:

کارسینوم سلول کلیوی (RCC)

به طور معمول، در سلول هایی ایجاد می شود که لوله های ریز نفرون را می پوشانند.

تومورها به صورت توده ای رشد کرده و گاهی ممکن است در یک یا هر دو کلیه، بیش از یک توده تومور وجود داشته باشد.

حدود ۸۵٪ از سرطان کلیه در بزرگسالان از این نوع می باشد.

سرطان سلول انتقالی یا همان کارسینوم یوروتلیال

در بافت لوله های اتصال دهنده کلیه ها به مثانه به وجود می آید. این نوع سرطان می تواند از مجرای ادرار و یا مثانه شروع شود.

تقریباً ۱۰ تا ۱۵ درصد از کل موارد سرطان های کلیوی بزرگسالان، از این نوع است.

تومور ویلمز

یک بیماری کلیوی در کودکان است که در نتیجه از دست رفتن یا غیرفعال شدن ژن سرکوبگر تومور (مهار کننده) ایجاد می شود.

ژن های سرکوبگر تومور معمولاً رشد تومور یا سلول را کنترل می کنند.

عوامل خطرناک

عوامل خطر برای ایجاد RCC، شایع ترین نوع سرطان کلیه، عبارتند از:

سن:

سرطان کلیه قبل از سن ۴۵ سالگی به ندرت اتفاق می افتد.

جنسیت:

RCC در مردان، حدود ۲ برابر بیشتر از زنان، شایع است.

چاقی:

افراد چاق، احتمالاً به دلیل عوامل هورمونی، بیشتر در معرض خطر قرار دارند.

سیگار کشیدن:

افراد سیگاری در معرض خطر بیشتری هستند، اما این خطر پس از ترک سیگار، کاهش می یابد.

سیگاری‌ها دو برابر بیش‌تر از غیرسیگاری‌ها در معرض ابتلا به این بیماری هستند.

مصرف سیگار برگ نیز می‌‌تواند خطر ابتلا به این بیماری را افزایش می‌دهد.

فشار خون بالا:

هنوز به طور قطعی ثابت نشده است که فشار خون بالا یا داروهایی که افراد برای درمان آن استفاده می کنند، منجر به افزایش خطر ابتلا به سرطان کلیه می شود.

مواد شیمیایی سمی:

افرادی که با برخی مواد شیمیایی مانند کادمیوم، آزبِست، بنزن، برخی آفت کش ها و حلال های آلی کار می کنند، ممکن است بیشتر در معرض خطر قرار داشته باشند.

شغل:

برخی افراد بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان کلیه هستند، زیرا آنها در معرض تماس با برخی مواد شیمیایی خاص و یا عناصری در محل کار خود قرار می‌گیرند.

کارگرانی که در کوره‌های زغال‌سنگ در صنعت فولاد و آهن کار می‌‌کنند در خطر ابتلا به این بیماری قرار دارند.

کارگرانی هم که درمعرض پنبه ‌نسوز و کادمیوم (Cadmium) قرار دارند نیز در خطر هستند.

داروها:

استفاده از داروهای ادرارآور و برخی از مسکن های قوی می تواند فرد را در معرض خطر بیشتری قرار دهد.

دیالیز:

افراد مبتلا به بیماری های کلیوی پیش رفته، که دیالیز می شوند ممکن است به دلیل بیماری یا درمان (هنوز مشخص نیست)، مستعد ابتلا به سرطان کلیه باشند. دیالیز مواد زائد را از خون جدا می‌سازد.

عوامل ژنتیکی و ارثی:

افراد دارای شرایط خاص، مانند مبتلایان به بیماری Hippel-Lindau، سندرم بیرت هوگ داب، اسکلروز پیشرفته ی توبول، سرطان ارثی سلول کلیوی پاپیلری و سندرم کوودن، احتمالا به RCC مبتلا خواهند شد.

سندروم ون هیپل – لینداو  (VHL یا Von Hippel-Lindau):

بیماری بسیار نادری است که در برخی خانواده‌ها بروز می‌‌کند.

این بیماری در اثر تغییراتی در ژن (وی اچ ال) VHL به‌وجود می‌آید.

یک ژن غیرطبیعی (وی اچ ال) VHL خطر ابتلا به سرطان کلیه را افزایش می‌دهد و گاهی باعث افزایش کیست و یا تومورهایی در چشم‌ها، مغز و دیگر اعضای بدن می‌شود.

اعضای خانواده، آنهایی که دچار این سندروم هستند لازم است جهت بررسی ژن غیرطبیعی (وی اچ ال) VHL تحت آزمایش قرار بگیرند.

پزشکان ممکن است برای کسانی که دارای ژن غیرطبیعی (وی اچ ال) VHL هستند، قبل از اینکه علائم بروز کند شیوه‌هایی را جهت بهبود، تشخیص سرطان کلیه و دیگر بیماری‌ها پیشنهاد کنند.

به دلایل نامشخصی، افراد سیاه‌پوست بیشتر به سرطان کلیه دچار می‌شوند.

به دلایل نامشخصی، داشتن لنفوم (سرطان غدد لنفاوی) هم خطر سرطان را افزایش می‌دهد.

آگاهی از این عوامل و پیروی از یک شیوه زندگی سالم، مانند ترک سیگار، می تواند به کاهش خطر ابتلا به بیماری های کلیوی کمک بسیاری کند.

تشخیص سرطان کلیه

اگر فردی علائم سرطان کلیه را داشته باشد، پزشک معالج موارد زیر را بررسی خواهد کرد:

• علائم آن ها
• سابقه شخصی و خانوادگی
• وضعیت جسمانی فرد
• تجویز برخی آزمایشات به او و بررسی نتایج آن

آزمایشات

اگر پزشک گمان کند فردی ممکن است به سرطان کلیه مبتلا باشد، برای تشخیص دقیق و تایید نهایی، یک یا چند آزمایش تجویز خواهد کرد.

معاینه فیزیکی:

پزشک علائم عمومی سلامت فردی، تب و یا فشار خون بالا را بررسی می‌کند.

وی همچنین شکم و پهلوها را جهت بررسی احتمالی تومور لمس می‌کند.

آزمایش خون و ادرار:

این آزمایشات می توانند علل احتمالی دیگر، مانند سنگ کلیه یا عفونت، را رد کنند.

آزمایشگاه، نمونه‌ای از خون را جهت بررسی نحوه عملکرد کلیه‌ها بررسی می‌کند و در صورت لزوم میزان مواد مختلفی از قبیل کراتینین را مورد سنجش قرار می‌دهد.

سطح بالای کراتینین معرف خوب کار نکردن کلیه‌ها است.

(IVP- Intravenous Pyelogram):

پزشک ماده رنگی را به بازوی فرد تزریق می‌کند.

رنگ در کل بدن حرکت کرده و در کلیه‌ها جمع می‌شود.

ماده رنگی باعث می‌شود کلیه‌ها در اشعۀ ‌ایکس بهتر نشان داده ‌شوند.

سپس همان‌طور که رنگ در کلیه‌ها حرکت کرده و به لوله حالب (Ureter) و مثانه می‌رود، یک سری اشعه ایکس آن را تعقیب می‌کند.

اشعه ایکس تومور کلیه و یا هر مشکل دیگری را نشان خواهد داد.

تصویربرداری:

سونوگرافی، MRI یا سی تی اسکن می تواند به پزشک کمک کند تا تغییرات ناشی از سرطان، در فرم کلیه را تشخیص دهد.

بدین منظور و برای بهبود وضوح تصاویر، فرد ممکن در ابتدا، نوعی رنگ یا جوهر مخصوص بخورد.

سی.‌تی‌.اسکن (CAT Scan):

دستگاه اشعۀ ایکس که به کامپیوتر متصل است یک‌سری عکس دقیق از کلیه‌ها می‌‌گیرد. ممکن است به بیمار ماده رنگی تزریق شود که کلیه‌ها واضح‌تر در عکس نشان داده ‌شوند. اِی.‌سی.‌تی.‌اسکن (ACTT) می‌تواند تومور کلیه را نشان دهد.

سونوگرافی (Ultrasound):

دستگاه سونوگرافی از امواج صوتی که قابل شنیدن برای افراد نیست استفاده می‌کند.

امواج پس از برخورد به کلیه‌ها منعکس می‌شوند و یک کامپیوتر با استفاده از پژواک صدا، عکسی به نام سونوگرام تولید می‌کند، که تومور و یا کیست در عکس ظاهر خواهد شد.

نمونه برداری (بیوپسی):

پزشک برای این کار، از فناوری تصویربرداری استفاده خواهد کرد. از این رو، با استفاده از سوزن مخصوص، نمونه کوچکی از بافت کلیه برداشته شده و در زیر میکروسکوپ معاینه می شود.

فقط بیوپسی می تواند وجود سرطان را تأیید کند.

برای بررسی سرطان سلول انتقالی، آزمایشات دیگری نیز تجویز خواهد شد.

آنژیوگرافی کلیه

در این آزمایش، دکتر شما یک میل را وارد یک شریان بزرگ در پا یا کشاله ران می کند تا بتواند شریان های کلیویی را نگاه کند.

آنها رنگ های مخصوصی را به شریان را تزریق می کنند.

پس از تزریق رنگ، یک سری عکس با اشعه ایکس می گیرند.

این به پزشک کمک می کند تا جزئیات ذخیره خون را در کلیه ها بررسی کند.

اگر تومور وجود داشته باشد، خون رسانی به تومور دیده می شود.

پیشگیری

پیگیری مراقبت پس از درمان سرطان کلیه، بسیار مهم است.

حتی وقتی که بنظر می‌رسد سرطان بطور کامل برداشته‌ شده و یا از بین رفته‌ است، بعضی وقت‌ها به علت باقی ‌ماندن سلول‌های سرطانی در بدن، بیماری دوباره عود می‌کند.

پزشک بهبود بیمار را بعد از درمان سرطان کلیه زیر نظر می‌گیرد و وی را جهت بررسی عود سرطان معاینه می‌کند.

معاینات عمومی کمک می‌کند تا هیچ تغییری در سلامت بیمار نادیده گرفته نشود.

ممکن است بیمار نیاز به انجام تست‌های آزمایشگاهی، رادیوگرافی قفسه سینه، سی تی اسکن و یا دیگر آزمایش ها داشته ‌باشد.

داشتن تغذیه سالم، عدم استعمال دخانیات، داشتن وزن نرمال، دوری از محیط های آلوده و داشتن فشار خون نرمال می تواند از عوامل موثر در پیشگیری از سرطان کلیه شود.

حمایت از بیماران مبتلا به سرطان کلیه

زندگی با یک بیماری جدی مانند سرطان کلیه، معمولاً آسان نیست.

مبتلایان به سرطان کلیه در مورد مراقبت از خانواده‌های خود، حفظ شغل و یا ادامه فعالیت‌های روزمره‌شان نگران هستند، نگرانی درباره انواع درمان و مدیریت عوارض جانبی آنها، بستری ‌شدن در بیمارستان‌ و هزینه‌های درمان هم رایج است.

پزشکان و پرستاران و نیز دیگر اعضای گروه مراقبت پزشی می‌توانند پاسخگوی سؤال‌های این بیماران درباره درمان، کار، و دیگر فعالیت‌ها باشند.

ملاقات با یک مددکار اجتماعی یا مشاور و می‌تواند برای کسانی که مایل به صحبت درباره احساسات خود و یا نگرانی‌هایشان هستند، مفید باشد.

اغلب، مددکار اجتماعی منابع و مراجعی را جهت ارائه کمک‌های مالی، رفت و آمد، پرستاری در منزل و یا حمایت‌های عاطفی پیشنهاد می‌کند.

گروه‌های حمایتی هم می‌توانند مفید واقع شوند.

در این گروه‌ها، بیماران و خانواده‌‌های آنها دور هم جمع می‌‌شوند و آنچه را درباره راه‌های مقابله با بیماری و اثرات درمان یاد گرفته‌‌اند، با دیگران در میان می‌گذارند.

این گروه‌ها حمایت خود را به صورت رو در رو، از طریق تلفن و یا اینترنت ارائه می‌دهند.

بیماران می‌‌توانند با یکی از اعضای گروه مراقبت پزشکی خود دربارۀ پیدا کردن یک گروه حمایتی صحبت کنند.

امیدبخشی تحقیقات سرطان

پزشکان سراسر دنیا مشغول انجام پژوهش‌های بالینی مختلفی هستند.

این پژوهش‌ها، مطالعات تحقیقاتی هستند که افراد به‌صورت داوطلبانه در آن شرکت می‌کنند و شیوه‌های جدید درمان – از جمله درمان ملانوم – مورد مطالعه قرار می‌‌گیرد.

این تحقیقات تا بحال منجر به پیشرفت‌های زیادی شده و پژوهشگران به تحقیقات خود جهت یافتن شیوه‌هایی که مؤثرتر باشند، ادامه می‌دهند.

بیمارانی که به این مطالعات می‌پیوندند اولین کسانی هستند که فرصت بهره‌ بردن از درمان‌هایی را پیدا می‌کنند که در تحقیقات اولیه امیدبخش بوده‌اند.

آنها همچنین با کمک به پزشکان جهت کسب آگاهی بیش‌تر درباره بیماری، سهم مهمی در پیشرفت علم پزشکی دارند.

اگرچه پژوهش‌های بالینی ممکن است دارای خطراتی باشد، محققان جهت محافظت از بیمار بسیار با دقت عمل می‌کنند.

پژوهشگران در حال مطالعه جراحی، درمان بیولوژیک، شیمی‌درمانی و ترکیبی از این درمان‌ها هستند.

آنها همچنین درحال ترکیب شیمی‌درمانی با درمان‌های جدید از قبیل پیوند سلول‌های بنیادی هستند.

پیوند سلول بنیادی به بیمار اجازه می‌دهد که با میزان تجویز و مصرف بالایی از دارو، تحت درمان قرار بگیرد.

میزان بالای دارو، سلول‌های سرطانی و نیز گلبول‌های قرمز خون را که در مغز استخوان وجود دارد، از بین می‌‌برد.

بعد از مدتی، بیمار سلول‌های بنیادی سالمی را از اهداکننده دریافت می‌کند.

سلول‌های بنیادی پیوندی گلبول‌های قرمز خون جدید تولید می‌کند.

شیوه‌‌های دیگری هم در دست مطالعه است.

برای مثال، محققین در حال مطالعه واکسن‌های سرطان هستند که به سیستم ایمنی بدن کمک می کند تا سلول‌های سرطانی کلیه را پیدا کرده و مورد حمله قرار دهند.

سرطان عود کرده

زمانی که سرطان دوباره بعد از درمان بازگردد به نام عود کرده شناخته می شود.

عود می تواند موضعی (نزدیک ناحیه ابتدایی غده) یا ممکن است در اندام های دوردست باشد.

درمان سرطانی که بازگشته است (عود) بعد از درمان ابتدایی بستگی به جایی که عود کرده و درمانی که قبلا استفاده شده است دارد و همینطور سلامت فرد و اهدافی برای درمان های بیشتر.

عود موضعی

برای سرطان هایی که بعد از جراحی ابتدایی عود کرده اند، جراحی اضافه تر ممکن است گزینه مناسبی باشد.

در غیر این صورت، درمان با درمان هدف دار یا ایمونوتراپی ممکن است توصیه شود.

همچنین آزمایش های بالینی از درمان های جدید یک گزینه است.

عود دوردست

سرطان کلیه ای که در ناحیه دوردستی از بدن عود کرده است مانند گرید ۴ سرطان درمان می شود.

گزینه درمانی شما بستگی به دارویی که قبل از عود سرطان دریافت کرده اید و مدت زمانی که آن را دریافت کرده ای و همینطور سلامت شما دارد.

برای سرطان هایی که پیشرفت می کنند (ادامه به رشد یا گسترش می دهند)، درهنگام درمان با درمان هدف دار یا درمان سایتوکین، انواع دیگری از درمان هدف دار یا ایمونوتراپی ممکن است مفید باشد.

اگر این مورد عمل نکند، ممکن است شیمی درمانی امتحان شود، به خصوص برای افرادی که سرطان کلیه non-clear cell داشته باشند.

درمان عود سرطان میتواند بعضی اوقات مشکل باشد، از این رو همچنین ممکن است بخواهید از پزشکتان درمورد آزمایش های بالینی درمان های تازه تر بپرسید.

برای بعضی افرادی که سرطان کلیه عود کرده دارند، درمان تسکین دهنده مانند امبولیزاسیون یا پرتو درمانی ممکن است بهترین گزینه باشند.

کنترل علائم مانند درد یکی از مهم ترین قسمت های درمان در هر مرحله ای از بیماری می ­باشد.

از آنجا که قرار ملاقات می تواند کوتاه باشد، ایده خوبی است که آمادگی های لازم را داشته باشید.

در اینجا برخی اطلاعات برای کمک به شما برای این آمادگی و مواردی که پرسش آنها از پزشک انتظار می رود، وجود دارد.

• در مورد هر چیزی که نیاز به انجام دارید از جمله محدودیت رژیم غذایی مطمئن شوید.
• نوشتن علائمی که انها را تجربه کرده اید
• نوشتن اطلاعات شخصی کلیدی
• ساختن یک لیست از تمام داروها از جمله ویتامین ها یا مکمل هایی که استفاده می کنید
• یکی از اعضای خانواده یا دوستان خود را همراه ببرید. گاهی اوقات مشکلاست تمام اطلاعات را در طول ملاقات به خاطربسپارید. یک همراه ممکن استچیزهایی که نفهمیدید یا فراموش کردید بخاطر بسپارد.
• سوالاتی که می خواهید بپرسید، بنویسید

خلاصه

سرطان کلیه در بسیاری موارد قابل درمان است.

از این رو، در صورت بروز علائم، در همان مراحل اولیه، حتما به پزشک مراجعه کنید، تا احتمال بهبودی بالاتر برود.

بعد از معالجه، سرطان می تواند بهبود یابد. با این حال، به دلیل درمان، برخی نیز ممکن است دچار مشکلات طولانی مدتی شوند.

با پیروی از یک سبک زندگی سالم و معاینات منظم، فرد می تواند کنترل بیشتری بر سلامت خود داشته باشد.

هرکسی که درباره علائم یا ابتلا به سرطان کلیه نگران است، باید حتما به پزشک مراجعه کند.

آیا سرطان کلیه کشنده است؟

در میان سرطان های مربوط به مجاری ادراری و نواحی تناسلی، سرطان کلیه میتواند کشنده ترین نوع آن باشد.

اما نکته اینجاست که اگر در مراحل اولیه، شناسایی و درمان شود، خطرناک نخواهد بود و فرد ممکن است به راحتی درمان شود.

البته در نظر داشته باشید که علم هر روز در حال پیشرفت بوده و هر روز درمان جدید و موثرتری برای بیماری ها یافت می شود.

پس در بدترین شرایط نیز شانس درمان وجود دارد.

طول عمر بیماران سرطان کلیه

چه بسا افرادی که با بدترین شرایط، بیش از ۵ سال بعد از سرطان زندگی کرده و هرگز دوباره این بیماری را تجربه نکرده اند.

پس نمی توان طول عمری برای افراد در شرایط متفاوت تعیین کرد.

داشتن زندگی سالم، ورزش، تغذیه سالم و توجه به طب سنتی، روحیه شاد و سرزنده از عواملی هستند که می توانند باعث افزایش طول عمر بیمار شوند.

چگونه میتوانم بفهمم آیا سرطان کلیه دارم یا خیر؟

ممکن است شما علائم آن را داشته باشید، مانند درد در پهلو، از دست دادن وزن، یا خستگی شدید.

یا ممکن است پزشک شما در هنگام انجام یک معاینه ی معمولی متوجه یک توده در پهلوی شما شود، یا علائمی از سرطان کلیه را در آزمایشی که برای بیماری دیگری انجام داده اید مشاهده کند.

برای تایید تشخیص سرطان کلیه، نیاز به یک معاینه جسمانی، پیشینه ی پزشکی و آزمایش هایی دارید.

معاینه پزشک و تشخیص سرطان کلیه

پزشک شما شکم و پهلوهایتان را معاینه میکند تا به دنبال توده بگردد و وجود تب و فشار خون بالا به همراه موارد دیگری را در شما بررسی میکند.

سرطان کلیه چه مدت طول میکشد؟

دوره بیماری سرطان کلیه و بهبود آن بستگی به درجه توده و سن فرد دارد نمیتوان به صورت کلی بیان کرد چقدر طول می کشد بیمار بهبود یابد.

درمان قطعی سرطان کلیه چیست؟

وقتی برای شما تشخیص سرطان کلیه داده شود و درجه ی آن مشخص گردد، شما و پزشکتان میتوانید درمان را طراحی کنید.

ممکن است بخواهید اطلاعاتی بدست آورید تا احساس کنید برای تصمیم گیری اطلاعات کافی دارید.

ممکن است پزشکتان برای درمان شما را به یک متخصص ارجاع دهد.

این متخصص میتواند یک اورولوژیست، یک متخصص سرطان (آنکولوژیست) یا یک جراح باشد.

قبل از شروع درمان، بسیاری از افراد فکر میکنند بهتر است نظر پزشک دیگری را نیز درمورد تشخیص سرطان کلیه و درمان آن بدانند.

سرطان کلیه یکی از متداول ترین سرطان هایی است که خود به خود فروکش میکند. یا این حال وقوع آن بسیار کم است (حدود ۰٫۵ درصد).

آیا سرطان بدخیم کلیه درمان دارد؟

چند نوع درمان استاندارد برای سرطان کلیه وجود دارد.

در بیشتر موارد، جراحی اولین قدم است.

حتی اگر با جراحی تمام تومور خارج شود، ممکن است پزشک شما درمان اضافه تری پیشنهاد کند تا هرگونه سلول سرطانی باقی مانده و غیرقابل مشاهده را از بین ببرد.

نتیجه گیری

به طور کلی، تشخیص زود هنگام، نتیجه نهایی را بهبود می بخشد.

متخصصان، با استفاده از آمار گذشته، بررسی می کنند که افراد مبتلا به سرطان، تا حداقل ۵ سال پس از تشخیص بیماری، در مقایسه با افراد عادی، چگونه زندگی می کنند.

این آمار برای سرطان کلیه عبارتند از:

• در ۹۳٪ از موارد، سرطان بعد از تشخیص، به خارج از کلیه ها گسترش نیافته است.
• در ۶۹٪ از موارد، سرطان به بافت های اطراف آسیب زده است.
• در ۱۲٪ از موارد نیز سرطان، به قسمت های دیگر بدن رسیده است.

عوامل مختلفی از جمله نوع سرطان کلیه، سن و سلامت عمومی فرد، روی این اعداد تأثیر می گذارد.

منبع: مدیکال نیوز تودی – هلس لاین – وب ام دی