همه چیز درباره لنفوم ها (غدد لنفاوی)

لنفوم یا غدد لنفاوی چیست؟

لنفوم یا سیستم لنفاوی یا یه عبارت دیگر غدد لنفاوی، مجموعه ای از گره های لنفاوی و عروقی است که مایعات لنفاوی، از طریق آن ها، در بدن حرکت می کنند.

این مواد، حاوی گلبول های سفید خون هستند که با عفونت ها مبارزه کرده و مانند نوعی فیلتر، باکتری ها و ویروس ها را از بین برده و از گسترش عفونت جلوگیری می کنند.

با وجود این که سیستم لنفاوی، معمولا وظیفه حفاظت از بدن را بر عهده دارد، سلول های لنفاوی که لنفوسیت نام دارند، می توانند باعث بروز سرطان، در این سیستم، به نام لنفوم شوند.

پزشکان بیش از ۷۰ نوع سرطان را به عنوان لنفوم در نظر می گیرند. لنفوم ها می توانند بر هر بخش از سیستم لنفاوی تاثیر بگذارند، که شامل موارد زیر می باشند:

مغز استخوان:

مغز استخوان یک بافت اسفنجی داخل استخوان های خاص است که در آن سلول های جدید خون (از جمله برخی از لنفوسیت ها) ساخته می شود.

غده تیموس:

تیموس یک غده کوچک پشت قسمت بالایی استخوان جناغ و در مقابل قلب است که در پرورش گروهی از لنفوسیت ها به نام لنفوسیت های T نقش مهمی دارد.

طحال:

طحال اندامی در زیر دنده های پایینی و سمت چپ بدن است که لنفوسیت ها و سایر سلول های سیستم ایمنی بدن را تولید می کند.

همچنین سلول های خونی سالم را ذخیره می کند و سلول های خونی آسیب دیده ، باکتری ها و ضایعات سلولی را از بین می برد.

لوزه ها:

لوزه ها مجموعه ای از بافت های لنفاوی در پشت گلو هستند که وظیفهتولید آنتی بادی (پادتن) در مقابل میکروب هایی که از طریق تنفس یا غذا خوردن وارد بدن می شوند را به عهده دارند.

گره های لنفاوی:

گره های لنفاوی مجموعه ای از لنفوسیت ها و دیگر سلول های سیستم ایمنی هستند که از جمله داخل قفسه سینه، شکم و لگن قرار دارند و به وسیله عروق لنفاوی به هم متصل می شوند.

دستگاه گوارش:

معده، روده و بسیاری از اندام های دیگر نیز دارای بافت لنفاوی هستند.

پزشکان معمولا لنفوم ها را به ۲ دسته تقسیم می کنند: لنفوم هوچکین و غیر هوچکین

لنفوم چگونه درمان می شود؟

متخصصان زیادی برای درمان لنفوم با هم همکاری می کنند.

هماتولوژیست ها، که در زمینه خون، مغز استخوان و اختلالات سلول های ایمنی تخصص دارند.

آنکولوژیست ها، که تومورهای سرطانی را درمان می کنند.

پاتولوژیست ها (آسیب شناسان)، به پزشکان در زمینه برنامه ریزی روند معالجه کمک کرده و در صورتی که به روند درمانی خاصی نیاز باشد، آن را تشخیص داده و به پزشک اطلاع می دهند.

درمان لنفوم ها، به مرحله سرطان بستگی دارد.

مرحله بندی سرطان به پزشک کمک می کند شدت سرطان و میزان گسترش آن را در بدن متوجه شود.

به عنوان مثال، در مرحله ۱، تومورها فقط به چند گره لنفاوی محدود می شود، ولی در مرحله ۴، سرطان به اندام های دیگر مانند ریه ها و یا مغز استخوان می رسد.

متخصصان، هم چنین، تومور های لنفوم غیر هوچکین را با توجه به سرعت رشدشان، به صورت زیر طبقه بندی می کنند:

• درجه پایین، یا غددی که آهسته رشد می کنند.
• درجه میانی، یا تومور هایی که سرعت رشد تقریبا زیادی دارند.
• درجه بالا، یا غدد هایی که بسیار سریع رشد می کنند.

پزشکان برای معالجه لنفوم هوچکین، از پرتو درمانی برای کوچک کردن و از بین بردن سلول های سرطانی و گاهی نیز شیمی درمانی استفاده می کنند.

این دو روش، برای درمان لنفوم غیر هوچکین مورد استفاده بوده و علاوه برآن، روش های درمان بیولوژیک نیز سلول های سرطانی نوع B را مورد هدف قرار می دهد.

از داروهای مناسب برای این بیماری، ریتوکسیماب می باشد.

در برخی مواقع از پیوند مغز استخوان و یا سلول های بنیادی می توان برای ایجاد سیستم ایمنی سالم و جدید استفاده کرد.

پزشکان ممکن است قبل از شروع پرتو درمانی یا شیمی درمانی، این سلول ها یا بافت ها را برداشت کرده و یا اعضای فامیل و خویشاوندان به بیمار مغز استخوان اهدا کنند.

درمان

• انتظار هشیارانه.
• شیمی درمانی.
• درمان بیولوژیک.
• پرتو درمانی.
• پیوند سلول‌های بنیادی.

پزشک راه‌های درمانی و نتایج مورد انتظار از هر درمان را برای فرد توضیح می‌دهد.

بیمار و پزشک با همکاری هم یک برنامه درمانی طرح می‌کنند که پاسخ‌گوی نیازهای فرد باشد.

گاهی پزشک، بیمار را به متخصص ارجاع می‌دهد، یا اینکه بیمار از وی می‌خواهد که یک متخصص را معرفی کند.

متخصصان درمان لنفوم غیرهوچکین عبارتند از خون‌شناس، پزشک سرطان‌شناس و سرطان‌شناس پرتودرمان.

معمولاً پزشک توصیه می‌کند سرطان‌شناسی را انتخاب کنند که در درمان سرطان لنفوم غیرهوچکین متخصص باشد.

اغلب، چنین پزشکانی با مراکز آموزشی بزرگ همکاری دارند.

علاوه براین، گروه بهیاری معمولاً پرستار سرطان‌شناس و متخصص تغذیه را هم در بر می‌گیرد.

انتخاب روش درمان عمدتاً به این عوامل بستگی دارد:

• نوع لنفوم: مثلاً لنفوم فولیکولار
• مرحله سرطان: اینکه لنفوم کجا پیدا شود
• سرعت رشد سرطان: اینکه لنفوم کند رشد است یا مهاجم
• سن بیمار
• وجود سایر مشکلات: مربوط به سلامتی در بیمار

در صورت ابتلا به لنفوم غیرهوچکین کندرشد که هنوز علائمی بروز نکرده است.

معمولاً نیاز نیست فوراً درمان را آغاز کنید.

پزشک وضعیت سلامتی شما را به‌دقت بررسی می‌کند تا به محض بروز علائم سرطان درمان را آغاز کند.

به چنین حالتی که در آن درمان سرطان فوراً آغاز نمی‌شود، انتظار هشیارانه می‌گویند.

در صورت ابتلا به سرطان لنفوم کند رشد و بروز علائم، به احتمال زیاد باید شیمی‌درمانی و درمان بیولوژیک بشوید.

از پرتودرمانی هم برای بیمارانی که مبتلا بهسرطان لنفوم مرحله یک یا مرحله دو هستند استفاده می‌کنند.

در صورتی‌که به لنفوم مهاجم مبتلا شده باشید، درمان معمولاً از شیمی‌درمانی و درمان بیولوژیک تشکیل می‌شود. از پرتودرمانی نیز استفاده می‌کنند.

اگر لنفوم غیرهوچکین پس از درمان بازگردد، پزشکان به این حالت بازگشت یا عود می‌گویند.

در این‌صورت، از شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا از هر دو درمان با میزان بالای دارو و پرتو، و پس از آن پیوند سلول‌های بنیادی استفاده می‌کنند.

بهتر است بدانید عوارض جانبی روش‌های درمانی چیستند و اینکه درمان چگونه بر فعالیت‌های عادی شما تأثیر می‌گذارد.

به دلیل اینکه شیمی‌درمانی و پرتودرمانی اغلب به سلول‌ها و بافت‌های سالم آسیب می‌زند، احتمال بروز عوارض جانبی بسیار زیاد است.

عوارض جانبی در هر فرد متفاوت است و گاهی از یک مقطع از درمان به مقطع دیگر آن نیز تفاوت می‌کند.

پیش از آغاز درمان، گروه بهیاری، عوارض جانبی احتمالی را توضیح می‌دهند و روش‌هایی را برای مدیریت آنها به بیمار پیشنهاد می‌کنند.

در هر مرحله سرطان می‌توانید از مراقبت حمایتی برخوردار باشید.

مراقبت حمایتی، درمانی است جهت مهار درد و سایر علائم، تا عوارض جانبی ناشی از درمان مهار شود و بیمار از پس احساساتی که تشخیص سرطان به همراه دارد بر بیاید.

مواردی که می‌توانید پیش از آغاز درمان از پزشک خود بپرسید:

• من به چه نوع سرطان لنفومی مبتلا هستم؟ می‌توانید به من نسخه‌ای از گزارش آسیب‌شناس را بدهید؟
• بیماری من در چه مرحله‌ای است؟ تومورها در کجا قرار دارند؟
• از چه درمان‌هایی می‌توانم استفاده کنم؟ شما کدام را پیشنهاد می‌کنید؟ چرا؟
• آیا من به بیش از یک نوع درمان احتیاج دارم؟
• فواید مورد انتظار هر یک از روش‌های درمانی چیست؟ چگونه متوجه میزان اثربخشی درمان خواهیم شد؟ از چه آزمایش‌هایی برای بررسی اثربخشی آن درمان استفاده خواهد شد؟ چند وقت به چند وقت باید این آزمایش‌ها را انجام دهم؟
• خطرها و عوارض جانبی احتمالی هر روش درمانی کدامند؟ برای مهار عوارض جانبی چه کارهایی می‌توانیم انجام دهیم؟
• درمان چقدر به‌ طول خواهد انجامید؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟ در این‌صورت، برای چه مدتی؟
• برای مراقبت از خودم در طول درمان چه کاری می‌توانم انجام دهم؟
• هزینه تقریبی درمان چقدر خواهد بود؟ آیا بیمه‌ام این هزینه را تقبل می‌کند؟
• درمان بر فعالیت‌های معمولم چه تأثیری می‌گذارد؟
• چند وقت به چند وقت باید برای معاینه مراجعه کنم؟

انتظار هشیارانه

افرادی که انتظار هشیارانه را انتخاب می‌کنند، درمان سرطان را تا بروز علائم به تعویق می‌اندازند.

گاهی پزشکان، انتظار هشیارانه را برای کسانی که به سرطانلنفوم کند رشد مبتلا هستند توصیه می‌کنند.

شاید آنها که به لنفوم کند رشد مبتلا هستند چندان نیازی به درمان طولانی‌مدت سرطان نداشته باشند.

حتی گاهی پیش می‌آید که پس از مدتی اندازه تومور بدون درمان هم کوچک می‌شود.

این افراد با به تعویق انداختن درمان، از عوارض جانبی شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی اجتناب می‌کنند.

در صورتی‌که شما و پزشکتان به این نتیجه رسیدید که انتظار هشیارانه با توجه به وضعیت شما روش مناسبی است، پزشک شما را به‌طور مرتب (هر سه ماه یکبار) معاینه می‌کند.

در صورت بروز علائم یا بدتر شدن آنها، درمان آغاز خواهد شد.

بعضی‌ها به این دلیل که نمی‌خواهند از بابت سرطان درمان‌نشده‌شان دغدغه داشته باشند، انتظار هشیارانه را انتخاب نمی‌کنند.

آنها هم که انتظار هشیارانه را انتخاب می‌کنند اما بعداً ممکن است دچار دغدغه ‌شوند، باید در این مورد با پزشک صحبت کنند.

مواردی که می‌توانید پیش از انتخاب انتظار هشیارانه از پزشک خود بپرسید:

• در صورتی‌که انتظار هشیارانه را انتخاب کنم، می‌توانم بعداً نظرم را عوض کنم؟
• آیا بعداً درمان سرطان دشوارتر می‌شود؟
• چند وقت به چند وقت باید برای معاینه مراجعه کنم؟
• بین جلسات معاینه، بروز چه عوارضی را باید به شما اطلاع دهم؟

شیمی درمانی

در شیمی درمانی از دارو برای نابودی سلول‌های لنفوم استفاده می‌کنند.

به این دلیل به این روش، درمان سیستمیک (فراگیر) می‌گویند که داروها وارد جریان خون می‌شوند.

این داروها به سلول‌های لنفوم موجود در کمابیش تمام قسمت‌های بدن می‌رسند.

شیمی‌درمانی از طریق دهان، رگ یا فضای موجود در اطراف ستون فقرات اعمال می‌شود.

درمان معمولاً در بخش بیماران سرپایی بیمارستان، مطب پزشک یا منزل انجام می‌شود. بعضی‌ها هم لازم است در حین درمان در بیمارستان بستری شوند.

شیمی‌درمانی به‌شکل دوره‌ای انجام می‌شود. بیمار پس از یک دوره درمان یک دوره استراحت می‌کند.

زمان دوره‌های استراحت و دوره‌های درمان به مرحله بیماری و داروهای ضدسرطان مورد استفاده بستگی دارد.

اگر لنفوم در ناحیه معده و بر اثر ابتلا به عفونت هلیکو باکتر پیلوری باشد، معمولاً پزشک این نوع لنفوم را با استفاده از آنتی‌بیوتیک‌ درمان می‌کند.

پس از آنکه این داروها عفونت را برطرف کرد، لنفوم نیز از بین خواهد رفت.

عوارض جانبی عمدتاً به نوع و میزان داروهای تجویزی بستگی دارد.

دارو می‌تواند به سلول-های طبیعی که به ‌سرعت تقسیم می‌شوند آسیب برسانند:

سلول‌های خونی:

هنگامی‌که بر اثر شیمی‌درمانی میزان سلول‌های خونی بدن افت می‌کند، احتمال ابتلای فرد به عفونت‌ها، خون‌مردگی یا خونریزی، و احساس ضعف و خستگی شدید بیش‌تر می‌شود.

گروه بهیاری برخی آزمایش‌های خون را برای بیمار تجویز می‌کند تا میزان سلول‌های خونی را بررسی کند.

اگر میزان این سلول‌ها پایین باشد، داروهایی هستند که می‌توانند به بدن کمک کنند تا سلول‌های خونی جدید بسازد.

سلول‌های موجود در ریشه مو:

شیمی‌درمانی معمولاً موجب ریزش مو می‌شود. که البته پس از پایان شیمی‌درمانی، موهایتان دوباره خواهند رویید، اما احتمالاً رنگ و جنسشان با گذشته متفاوت خواهد بود.

سلول‌های موجود در جدار دستگاه گوارش:

شیمی‌درمانی معمولاً موجب بروز بی‌اشتهایی، حالت تهوع و استفراغ، اسهال، مشکل در فرو دادن غذا یا زخم‌های دهان یا لب‌ها می‌شود.

می‌توانید از گروه بهیاری خود درباره داروها یا سایر روش‌های درمانی که به برطرف شدن این مشکل کمک می‌کنند، سؤال کنید.

داروهایی که برای درمان لنفوم غیرهوچکین استفاده می‌شوند معمولاً موجب بروز بثورات یا تاول‌هایی روی پوست، یا سردرد یا دردهای دیگر شوند، و یا ممکن است رنگ پوست تیره‌تر شود. همچنین احتمال دارد روی ناخن‌ها شیار یا نوارهای تیره ایجاد شود.

پزشک روش‌هایی را برای مهار بسیاری از این عوارض جانبی توصیه می‌کند.

مواردی که می‌توانید پیش از آغاز شیمی‌درمانی از پزشک بپرسید:

• برای درمانم از چه نوع داروهایی استفاده می‌کنید؟ فواید احتمالی آنها چیست؟
• درمان چه موقع آغاز خواهد شد؟ آیا می‌توانم پس از آن خودم تا منزل رانندگی کنم؟
• در حین درمان برای مراقبت از خود چه کارهایی می‌توانم انجام دهم؟
• چگونه از اثربخشی درمان آگاه خواهیم شد؟
• در صورت بروز کدام عوارض جانبی باید شما را در جریان بگذارم؟ آیا می‌شود بعضی از این عوارض جانبی را درمان، یا از بروز آن پیشگیری کرد؟
• آیا عوارض جانبی بلندمدت نیز به‌وجود خواهد آمد؟

درمان بیولوژیک

بیمارانی که به انواع خاصی از لنفوم مبتلا هستند، می‌توانند از درمان بیولوژیک استفاده کنند.

این روش درمانی به سیستم دفاعی بدن در مبارزه با سرطان کمک می‌کند.

پادتن‌های مونو کلونال نوعی از درمان بیولوژیک است که جهت لنفوم استفاده می‌شود.

اینها پروتئین‌هایی هستند که در آزمایشگاه تولید می‌شوند و می‌توانند به سلول‌های سرطانی بچسبند، و به سیستم دفاعی بدن در از بین بردن سلول‌های سرطانی کمک می‌کنند.

این درمان از طریق تزریق به درون رگ بیمار، و در مطب پزشک، درمانگاه یا بیمارستان انجام می‌شود.

احتمال دارد علائمی مشابه آنفولانزا، از جمله تب، سردرد، ضعف و حالت تهوع بروزکند. درمان بیش‌تر این عوارض جانبی آسان است.

به‌ندرت پیش می‌آید که بیمار دچار عوارض جانبی حادتری مانند مشکلات تنفسی، فشار خون پایین یا بثورات پوستی شدید شود.

پزشک یا پرستار شما درباره عوارض جانبی احتمالی و چگونگی مدیریت آنها شما را راهنمایی می‌کند.

مواردی که می‌توانید پیش از درمان بیولوژیک از پزشک بپرسید:

• طرز کار این درمان چگونه است؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟
• چگونه از اثربخشی درمان آگاه می‌شویم؟
• طول مدت درمان بیولوژیک چقدر خواهد بود؟
• آیا در حین درمان دچار عوارض جانبی خواهم شد؟ این عوارض تا چه مدت طول می‌کشد؟ در مورد آنها چه کار می‌توانیم انجام دهیم؟

پرتو درمانی

در پرتودرمانی (یا رادیوتراپی) از اشعه پرانرژی برای نابودی سلول‌های لنفوم استفاده می‌شود. این روش اندازه تومورها را کوچک و به مهار درد کمک می‌کند.

از دو نوع پرتودرمانی برای مبتلایان به لنفوم استفاده می‌کنند:

پرتو درمانی خارجی:

از یک دستگاه بزرگ، به آن نواحی از بدن که سلول‌های لنفوم در آنها جمع شده‌اند، اشعه‌ تابانده می‌شود.

به این دلیل به این روش درمان موضعی می‌گویند که تنها بر سلول‌های موجود در ناحیه تحت درمان اثر می‌گذارد.

بیش‌تر بیماران برای درمان، به مدت چند هفته و هفته‌ای ۵ روز به بیمارستان یا درمانگاه می‌روند.

پرتودرمانی فراگیر (سیتمیک):

به برخی از مبتلایان به لنفوم مواد رادیواکتیوی تزریق می‌کنند که در سراسر بدن جریان می‌یابد.

این مواد رادیواکتیو به پادتن‌های مونوکلونال که به سلول‌های سرطان لنفوم می‌چسبند، متصل می‌شوند.

تابش اشعه، سلول‌های لنفوم را از بین می‌برد.

عوارض جانبی پرتودرمانی عمدتاً به نوع پرتودرمانی، میزان تابش اشعه و ناحیه تحت درمان بستگی دارد.

مثلاً، تابش اشعه خارجی به شکم موجب حالت تهوع، استفراغ و اسهال می‌شود.

اگر قفسه سینه و گردن تحت درمان باشد، احتمال درد یا خشکی گلو و کمی مشکل در بلع وجود دارد.

علاوه براین، معمولاً پوست در ناحیه تحت درمان قرمز، خشک و حساس می‌شود. همچنین ممکن است در ناحیه تحت درمان دچار ریزش مو شوید.

احتمال دارد در حین پرتودرمانی خارجی و به‌خصوص در چند هفته پایانی درمان، دچار خستگی شدید شوید.

استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیماران توصیه می‌کنند تا حد امکان فعالیت کنند.

بیمارانی هم که تحت پرتودرمانی فراگیر قرار می‌گیرند احساس خستگی شدید می‌کنند. این افراد بیش‌تر احتمال دارد دچار عفونت شوند.

در صورتی‌که به‌طور هم‌زمان پرتودرمانی و شیمی‌درمانی شوید، عوارض جانبی می‌تواند بدتر باشد.

این عوارض جانبی بسیار آزاردهنده است. می‌توانید با پزشک خود درباره روش‌های درمان آنها مشورت کنید.

مواردی که می‌توانید پیش از انجام پرتودرمانی از پزشک بپرسید:

• چرا این درمان برایم لازم است؟
• درمان چه وقت آغاز می‌شود؟ چه موقع به پایان خواهد رسید؟
• حالم در طول درمان چگونه خواهد بود؟
• چگونه از اثربخشی پرتودرمانی آگاه خواهیم شد؟
• آیا این روش عوارض جانبی دائمی هم خواهد داشت؟

پیوند سلول‌های بنیادی

در صورتی‌که لنفوم پس از درمان بازگردد، پیوند سلول‌های بنیادی انجام می‌شود. پیوند سلول‌های بنیادی خون‌ساز خود بیمار این امکان را فراهم می‌کند که شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، یا هر دو با میزان‌ بالا انجام شود.

زیرا میزان‌ بالای دارو یا پرتو هم سلول‌های لنفوم و هم سلول‌های خونی سالم موجود در مغز استخوان را از بین می‌برد.

پیوند سلول‌های بنیادی در بیمارستان انجام می‌شود.

پس از آنکه با میزان‌ بالای دارو یا پرتو تحت درمان قرار گرفتید، سلول‌های بنیادی خون‌ساز را از طریق یک لوله انعطاف‌پذیر درون یک رگ بزرگ در ناحیه گردن یا قفسه سینه قرار می‌دهند و این سلول‌های بنیادی پیوندی، سلول‌های خونی جدید می‌سازند.

سلول‌های بنیادی را می‌توان از بدن خود بیمار یا یک اهداکننده به‌دست آورد:

پیوند سلول‌های بنیادی اتولوگ:

در این نوع پیوند از سلول‌های بنیادی خود بیمار استفاده می‌کنند. سلول‌های بنیادی بیمار را پیش از درمان با میزان بالای دارو یا پرتو برمی‌دارند.

معمولاً جهت از بین بردن سلول‌های لنفوم احتمالی موجود در سلول‌های برداشته شده، این نمونه را در فرایندی پاک‌سازی می‌کنند. سپس این سلول‌های بنیادی را منجمد و ذخیره می‌کنند.

پس از درمان با میزان بالای دارو یا پرتو، سلول‌های بنیادی ذخیره ‌شده را از حالت انجماد درمی‌آورند و آنها را به شما برمی‌گردانند.

پیوند سلول‌های بنیادی آلوژنیک:

گاهی، سلول‌های بنیادی سالم یک اهداکننده در دسترس است. اهداکننده می‌تواند برادر، خواهر یا یکی از والدین بیمار باشد.

همچنین گاهی سلول-های بنیادی را از یک اهداکننده غریبه می‌گیرند.

پزشکان با انجام آزمایش‌های خون جهت اطمینان حاصل کردن از هماهنگی سلول‌های اهداکننده با بیمار استفاده می‌کنند.

پیوند سلول‌ بنیادی هم‌ژن (Syngeneic stem cell transplantation):

در این نوع پیوند از سلول‌های بنیادی دوقلوی هم‌سان بیمار استفاده می‌کنند.

مواردی که می‌توانید پیش از انجام پیوند سلول‌های بنیادی از پزشک بپرسید:

• فواید و خطرات احتمالی گونه‌های مختلف پیوند چیست؟
• چه نوع پیوند سلول‌های بنیادی بر من انجام خواهد شد؟ در صورت لزوم، چگونه باید یک اهدا کننده بیابم؟
• لازم است چه مدتی در بیمارستان بستری باشم؟ آیا به مراقبت‌های ویژه نیاز خواهم داشت؟ چگونه مرا از باکتری‌ها وآلودگی‌ها محافظت خواهید کرد؟
• چگونه به میزان اثربخشی درمان پی خواهیم برد؟
• درباره عوارض جانبی چه کاری از دستمان بر می‌آید؟
• این درمان چگونه بر فعالیت‌های معمول من تأثیر خواهد گذاشت؟
• احتمال بهبودی کامل من چقدر خواهد بود؟

مراقبت حمایتی

لنفوم غیرهوچکین و درمان آن می‌تواند منجر به ایجاد مشکلات دیگری برای سلامتی فرد شود.

میتوانید از مراقبت حمایتی جهت پیشگیری یا مهار این مشکلات و نیز به‌منظور بهبود آسایش و کیفیت زندگی خود در طول درمان بهره‌مند شوید.

می‌توانید از آنتی‌بیوتیک‌ و سایر داروها برای کمک به محافظت از خود در برابر عفونت‌ها استفاده کنید.

احتمالاً گروه بهیاریتان به شما توصیه می‌کنند از مکان‌های شلوغ و کسانی که سرما خورده‌اند یا به بیماری‌های مسری دیگر مبتلا هستند، دوری کنید.

اگر عفونت ایجاد شود، می‌تواند بسیار دردسرساز باشد و لازم است فوراً درمانش کنید.

همچنین لنفوم غیرهوچکین و درمان آن موجب کم‌خونی نیز می‌شود، که در این‌صورت احساس خستگی شدید خواهید کرد.

برخی داروها یا انتقال خون گاه برای رفع این مشکل مفیدند.

مهم است که حتی‌الامکان از خودتان با تغذیه خوب و فعالیت جسمی مراقبت کنید.

شما به میزان مناسب کالری برای حفظ وزن مناسب نیاز دارید.

همچنین، برای حفظ توان خود به میزان پروتئین کافی نیاز دارید.

تغذیه مناسب به شما کمک می‌کند حال بهتر و توان بیش‌تری داشته باشید.

گاهی، به‌خصوص در حین درمان یا کمی پس از به پایان رسیدن آن، اشتهای خود را از دست می‌دهید یا ناراحت یا خسته می‌شوید.

احساس می‌کنید طعم غذاها به‌خوبی گذشته نیست. علاوه براین، عوارض جانبی درمان (مثل بی‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ یا زخم‌های دهان) غذا خوردن را دشوار می‌کند.

پزشک شما، متخصص تغذیه یا بهیار دیگر روش‌هایی برای روبرو شدن با این مشکلات به شما توصیه می‌کند.

همچنین در مقاله مؤسسه تحقیقات، آموزش و پیشگیری سرطان با عنوان توصیه‌های تغذیه‌ای برای مبتلایان به سرطان ایده‌ها و دستورات تهیه غذاهای متعددی در بر دارد.

بسیاری از بیماران معتقدند هنگامی‌که فعال هستند، حال بهتری دارند.

پیاده‌روی، یوگا، شنا و سایر فعالیت‌های ورزشی قدرت شما را حفظ می‌کند و انرژیتان را افزایش می‌دهد.

ورزش حالت تهوع و درد را کاهش می‌دهد و کنار آمدن با درمان را آسان‌تر می‌کند.

ورزش به برطرف شدن استرس نیز کمک می‌کند.

هر فعالیت ورزشی که انتخاب می‌کنید، حتماً پیش از آغاز آن با پزشک مشورت کنید.

همچنین، در صورتی‌که فعالیت ورزشی شما موجب درد یا مشکلات دیگر می‌شود، حتماً پزشک یا پرستار خود را در جریان بگذارید.

مراقبت پیگیرانه

لازم است پس از آنکه درمانتان بابت لنفوم غیرهوچکین به پایان رسید، به‌طور مرتب برای معاینه به پزشک مراجعه کنید. پزشک روند بهبودیتان به‌دقت نظارت و عود لنفوم را بررسی می‌کند.

معاینات مرتب کمک می‌کنند تا مطمئن شوید، هرگونه تغییری در وضعیت سلامتی شما شناسایی و در صورت لزوم درمان می‌شود.

این معاینات شامل معاینه فیزیکی، آزمون‌های آزمایشگاهی، عکس برداری از قفسه سینه با اشعه ایکس و سایر فرایندها و آزمایش‌ها می‌شود.

در صورتی‌که بین جلسات معاینه هرگونه مشکلی به لحاظ سلامتی پیدا کردید، فوراً پزشک خود را در جریان بگذارید.

مواردی که می‌توانید پس از به پایان رسیدن درمان از پزشک بپرسید:

• چند وقت یکبار لازم است جهت معاینه مراجعه کنم؟
• چه آزمایش‌هایی را به من پیشنهاد می‌کنید؟
• بین جلسات معاینه، در صورت بروز چه مشکلات یا عوارضی باید شما را در جریان بگذارم؟

مراجع حمایتی

اطلاع از ابتلا به سرطان لنفوم غیرهوچکین معمولاً تغییراتی در زندگی شما و همین‌طور زندگی نزدیکان شما ایجاد می‌کند.

کنار آمدن با این تغییرات دشوار است. طبیعی است که شما، اعضای خانواده‌ و دوستانتان احساسات مختلف داشته باشید و گاهی نیز احساس سردرگمی کنید.

نگرانی‌ها در مورد درمان و مهار عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و صورت‌حساب‌های پزشکی کاملاً معمول است.

ممکن است درباره مراقبت از خانواده‌تان، حفظ شغل خود یا ادامه فعالیت‌های روزمره‌تان نیز احساس نگرانی کنید.

برای به‌دست آوردن حمایت می‌توانید به این مراجع مراجعه کنید:

پزشکان، پرستاران و اعضای دیگر گروه بهیاری‌ به بسیاری از پرسش‌های شما درباره درمان، شغل یا سایر فعالیت‌ها پاسخ می‌دهند.

در صورتی‌که نیاز داشته باشید درباره احساسات یا نگرانی‌های خود با کسی صحبت کنید، مددکاران اجتماعی و مشاوران معمولاً مفید واقع می‌شوند.

اغلب، مددکاران اجتماعی مراجعی را برای کمک‌های مالی، حمل ونقل، مراقبت در خانه یا حمایت عاطفی به شما معرفی می‌کنند.

گروه‌های حمایتی نیز معمولاً مفیدند.

در این گروه‌ها، بیماران یا اعضای خانواده‌هایشان با بیماران دیگر یا اعضای خانواده‌های آنها ملاقات می‌کنند و آموخته‌ها و تجربیات خود را درباره کنار آمدن با سرطان و تأثیرات عوارض جانبی درمان در اختیار هم می‌گذارند.

این گروه‌ها خدمات خود را به‌صورت خصوصی، از طریق تلفن یا اینترنت ارائه می‌کنند.

می توانید با یکی از اعضای گروه بهیاری خود درباره یافتن یک گروه حمایتی صحبت کنید.

نشانه ها و علایم بیماری لنفوم چیست؟

لنفوم ممکن است در مراحل اولیه بیماری علائمی نداشته باشد.

در عوض، پزشک در طول معاینه فیزیکی می تواند غدد لنفاوی متورم را که به صورت گره ها و بافت های کوچک و نرمی در زیر پوست وجود دارد، تشخیص دهد.

بیمار نیز می تواند گره های لنفاوی را در بخش هایی از بدن احساس کند که عبارتند از:

• گردن
• قسمت بالای قفسه سینه
• زیربغل
• شکم
• کشاله ران

از این رو، بسیاری از علائم لنفوم، در مراحل اولیه یکسان و خاص نبوده و این مسئله باعث می شود که آن ها را نادیده بگیریم.

نشانه های اولیه متداول این بیماری شامل موارد زیر است:

• استخوان درد
• سرفه
• خستگی
• بزرگ شدن طحال
• تب
• تعریق در شب
• درد به هنگام نوشیدن الکل
• دانه های خارش دار
• دانه های پوستی
• تنگی نفس
• خارش پوست
• دل درد
• کاهش وزن بی دلیل

از آن جایی که علائم غدد لنفاوی در مراحل اولیه اغلب نادیده گرفته می شود، تشخیص آن دشوار بوده و دانستن این نکته که چگونه نشانه های بیماری، با تشدید شدن سرطان بدتر می شوند، بسیار مهم است.

علت ایجاد لنفوم چیست؟

سرطان ناشی از رشد بی رویه سلول هاست. متوسط طول عمر یک سلول کوتاه بوده و بعد از آن، سلول می میرد.

با این حال، در افراد مبتلا به لنفوم، سلول ها به جای از بین رفتن، رشد کرده و گسترش می یابند.

علت اصلی این بیماری هنوز مشخص نیست، اما عوامل متعدد و خطرناکی باعث بروز آن می شوند.

چه عواملی باعث بروز لنفوم می شوند؟

در بیشتر مواردی که بیماری لنفوم تشخیص داده می شود، علت مشخصی برای آن ذکر نمی شود.

با این حال، برخی از افراد، بیش از دیگران، در معرض خطر قرار دارند.

عوامل خطرناک لنفوم غیرهوچکین

عوامل خطرنام لنفوم غیر هوچکین عبارتند از:

نقص ایمنی:

این مسئله می تواند به دلیل ضعیف شدن سیستم ایمنی بدن، ناشی از ویروس های انسانی مانند ایدز و یا مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی، بعد از پیوند عضو باشد.

بیماری خود ایمنی:

افراد مبتلا به بیماری های خود ایمنی خاص مانند آرتروز و سلیاک، خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهند.

سن:

بیماری لنفوم در افراد بالای ۶۰ سال شایع است. با این وجود، برخی از گونه های آن، در کودکان و نوزادان بیشتر دیده می شود.

جنسیت:

زنان و مردان، هر یک ممکن است به انواع خاصی از لنفوم مبتلا گردند.

قومیت:

احتمال ابتلا آمریکایی های سفید پوست، به بیماری لنفوم، بیش از آفریقایی- آمریکایی تبار ها و آسیایی- آمریکایی هاست.

عفونت:

افرادی که به بیماری های ویروس تی- لنفوتروپیک انسانی(HTLV-1)، هلیکوباکتر پیلوری، هپاتیت C و یا ویروس اپشتین– بار (EBV) مبتلا شده اند، بیشتر در معرض خطر لنفوم هستند.

قرار گرفتن در معرض مواد شیمیایی و اشعه:

کسانی که در معرض مواد شیمیایی موجود در سموم دفع آفات، کودها و علف کش ها قرار دارند نیز در معرض خطر بیشتری بوده و تابش هسته ای می تواند خطرات ناشی از لنفوم غیر هوچکین را افزایش دهد.

سایز بدن:

چاقی نیز به عنوان یکی از عوامل خطرناک لنفوم در نظر گرفته می شود، اما برای اثبات آن، تحقیقات بیشتری لازم است.

عوامل خطرناک لنفوم هوچکین

عوامل خطرناک لنفوم هوچکین به شرح زیر است:

سن:

این بیماری بیشتر در افراد بین سن ۲۰ تا ۳۰ سال و در افراد بالای ۵۵ سال تشخیص داده می شود.

جنسیت:

مردان بیش از زنان به این نوع لنفوم مبتلا خواهند شد.

سابقه خانوادگی:

در صورتی که خواهر یا برادر فردی به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلا آن شخص، به لنفوم هوچکین بالاتر می رود.

مونو نوکلئوز عفونی:

وجود عفونت ویروس اپشتین– بار(EBV) در بدن، خطر ابتلا به لنفوم را افزایش می دهد.

ثروت:

افرادی که وضعیت اقتصادی بهتری دارند، بیش از دیگران، در معرض خطر ابتلا به این نوع سرطان هستند.

کمبود ایمنی (در اثر اختلال در فرآورد پادتن ها):

خطر ابتلا به لنفوم، در افراد مبتلا به HIV بیشتر می گردد.

بیماری لنفوم چگونه تشخیص داده می شود؟

پیش بینی و تشخیص لنفوم ها، به نوع لنفوم و مرحله بیماری بستگی دارد. بهتر است بدانید بسیاری از لنفوم ها قابل درمان هستند.

برخی از لنفوم ها، به آهستگی رشد می کنند، که در این حالت ممکن است پزشک برای درمان آن ها، اقدامی انجام ندهد، تا با گذشت زمان تصمیم بهتری برای انتخاب نحوه درمان گرفته شود.

احتمال زنده ماندن و نجات افراد در مرحله اول لنفوم هوچکین، حدودا ۹۰ درصد است، اما این میزان، در مرحله ۴، به ۶۵ درصد می رسد.

برای لنفوم غیر هوچکین نیز در ۵ سال اول، حدود ۷۰ درصد و در مدت ده سال نیز تقریبا ۶۰ درصد بیماران زنده می مانند.

در صورتی که پزشک به سرطان لنفوم مشکوک شود، دستور می دهد از یکی از غدد لنفاوی که بزرگ شده است، نمونه برداری شود.

در این حالت، هماتولوژیست (متخصص خون شناسی)، سلول ها را بررسی کرده تا وجود لنفوم و نوع آن را تشخیص دهد.

در صورتی که هماتولوژیست نیز، به وجود سلول های لنفوم را در خون مشکوک شود، برای تعیین میزان گسترش سرطان در بدن، به بیمار دستور می دهد آزمایشات جدید تری شامل عکس برداری از قفسه سینه با استفاده از اشعه ایکس، آزمایش خون و آزمایش غدد لنفاوی و بافت های اطراف آن را انجام دهد.

اسکن های تصویربرداری، مانند توموگرافی کامپیوتری (سی‌تی اسکن) یا اسکن تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) نیز می تواند تومورهای اضافی یا غدد لنفاوی بزرگ شده را شناسایی کند.

چند نوع سرطان لنفوم (غدد لنفاوی) وجود دارد؟

دو نوع اصلی این سرطان، لنفوم هوچکین و لنفوم غیر هوچکین (NHL) بوده و علت نام گذاری آن، تشخیص سلول های این سرطان، توسط یک آسیب شناس، در دهه ۱۸۰۰، به نام دکتر توماس هوچکین می باشد.

بدن افراد مبتلا به سرطان لنفوم هوچکین، دارای سلول های سرطانی بزرگی به نام رید استرنبرگ (RS) می باشد، اما این سلول ها، در افراد مبتلا به لنفوم غیر هوچکین وجود ندارد.

لنفوم غیر هوچکین

بر اساس آمار انجمن سرطان خون و لنفوم (LLS)، لنفوم غیر هوچکین، سه برابر شایع تر از لنفوم هوچکین می باشد.

بسیاری از انواع لنفوم در دسته های خاصی قرار می گیرد. به عنوان مثال، لنفوم غیر هوچکین توسط سلول هایی که تحت تاثیر قرار می دهند و سرعت رشدشان گروه بندی شده و همچنین در سلول های B و T سیستم ایمنی نیز تشکیل می شوند.

طبق گزارشات انجمن سرطان خون و غدد لنفاوی، بیشتر گروه های لنفوم غیر هوچکین بر سلول های B اثر می گذارد.

با این حال، انواع مختلف این سرطان عبارتند از:

لنفوم سلول B

لنفوم سلول B بزرگ و پراکنده (DLBCL)، سریع ترین نوع سرطان غیر هوچکین از نظر رشد است.

این بیماری، از سلول های B موجود در خون شروع شده و در صورت عدم توجه و درمان نکردن آن، منجر به مرگ خواهد شد.

مرحله بندییا گریدبندی این بیماری، به تشخیص بهتر و انتخاب روند درمان بسیار کمک خواهد کرد.

لنفوم سلول T

لنفوم سلول T، انواع مختلفی دارد، اما به اندازه لنفوم سلول B شایع نبوده و فقط ۱۵ درصد از کل موارد لنفوم غیر هوچکین را تشکیل می دهد.

لنفوم بورکیت

لنفوم بورکیت نوع نادری از لنفوم غیر هوچکین و دارای سرعت رشد متوسطی بوده و در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، بیشتر اتفاق می افتد.

این نوع لنفوم در کودکان ساکن در صحرای آفریقا بیشتر دیده می شود، اما در سایر نقاط جهان نیز وجود دارد.

لنفوم فولیکولار

در ایالات متحده، از هر ۵ لنفوم، ۱ مورد لنفوم فولیکولار می باشد.

این نوع لنفوم غیر هوچکین، از گلبول های سفید خون شروع شده و در بین افراد مسن، با میانگین سنی ۶۰ سال، شایع تر است.

این لنفوم به آهستگی رشد کرده و برای مشاهده نتایج درمان، باید روند بیماری را با دقت بررسی کرد.

لنفوم سلول منتل

این لنفوم بسیار نادر، فقط ۶ درصد از کل موارد لنفوم غیر هوچکین را تشکیل داده و سرعت رشد بالایی دارد.

این سرطان دیر تشخیص داده شده و معمولا دستگاه گوارش و مغز استخوان را درگیر می کند.

لنفوم میان سینه‌ای سلول بی اولیه

این سرطان، زیرگروه لنفوم سلول های B بوده و تقریباً ۱۰ درصد از کل موارد DLBCL(لنفوم سلول B بزرگ و پراکنده ) را تشکیل می دهد.

این بیماری غالباً در زنان بین سن ۲۰ تا ۳۰ سال رخ خواهد داد.

لنفوم لنفوسیتی کوچک

لنفوم لنفاوی کوچک (SLL) نوعی لنفوم با سرعت رشد کم می باشد که سلول های آن بیشتر در غدد لنفاوی یافت می شوند.

SLL با لوسمی لنفوسیتی مزمن (CLL) یکسان است، اما اکثر سلول های سرطانی CLL در خون و مغز استخوان وجود دارند.

لنفوم ماکروگلوبولینمی والدنشتروم (لنفوم لنفوپلاسماسیتیک)

لنفوم لنفوپلاسماسیتیک (LPL) نوعی سرطان نادر است که فقط ۱ تا ۲ درصد کل لنفوم ها را تشکیل می دهد.

این بیماری در افراد مسن شایع تر می باشد. ماکروگلوبولینمی والدنستروم که زیر گروه LPL است، باعث تولید غیر طبیعی آنتی بادی ها می شود.

لنفوم هوچکین

لنفوم هوچکین معمولاً از سلول های B یا سلول های سیستم ایمنی بدن معروف به سلولهای رید استرنبرگ (RS) شروع می شود.

علت اصلی این بیماری مشخص نیست، اما عوامل خاصی می توانند احتمال ابتلا به این نوع سرطان را افزایش دهند.

انواع لنفوم هوچکین عبارتند از:

بیماری هوچکین کمبود لنفوسیت

این نوع سرطان، که سرعت رشد بالایی هم دارد، بسیار نادر بوده و حدود ۱ درصد از کل موارد لنفوم را تشکیل می دهد.

این بیماری بیشتر در دهه ۳۰ سالگی افراد اتفاق افتاده و در آزمایشات تشخیص بیماری، پزشکان لنفوسیت های طبیعی را همراه با مقدار زیادی سلول رید استنبرگ مشاهده می کنند.

افرادی که سیستم ایمنی بدن شان دچار مشکل شده است، مانند بیماران مبتلا به HIV ، بیشتر به این نوع لنفوم مبتلا خواهند شد.

بیماری هوچکین کثرت لنفوسیت

این نوع لنفوم در مردان شایع تر بوده و حدود ۵ درصد موارد لنفوم هوچکین را تشکیل می دهد.

بیماری هوچکین کثرت لنفوسیت معمولاً در مراحل اولیه تشخیص داده می شود و لنفوسیت و سلول های RS در آزمایشات تشخیصی حضور دارند.

لنفوم هوچکین سلولی مختلط

همانند بیماری هوچکین کثرت لنفوسیت، لنفوم هوچکین سلولی مختلط نیز حاوی لنفوسیت ها و سلول های RS است.

این نوع غدد لنفاوی، در بین مردان مسن شایع تر بوده و تقریباً یک چهارم موارد لنفوم هوچکین را تشکیل می دهد.

بیماری هوچکین لنفوسیت های غالب متورم و گره ای (ندولار) (NLPHL)

این بیماری که در صورت عدم وجود سلول های RS اتفاق می افتد، حدود ۵ درصد ازموارد لنفوم هوچکین را تشکیل می دهد.

NLPHL بیشتر در افراد بین ۳۰ تا ۵۰ سال دیده می شود و در مردان شایع تر است.

در موارد نادر، NLPHL می تواند پیشرفت کرده و به نوعی از لنفوم غیر هوچکین تهاجمی( سرعت رشد بالا) تبدیل شود.

بیماری هوچکین تصلب گره ای شراین

۷۰ درصد موارد لنفوم هوچکین، مربوط به این نوع لنفوم بوده و در جوانان، بیش از هر گروه سنی دیگری اتفاق می افتد.

این بیماری، در غدد لنفاوی که دچارسفتی و آسیب شده اند، دیده می شود.

خوشبختانه این لنفوم، در اکثر موارد، قابل درمان بوده است.

مراحل و گریدبندی سرطان لنفوم

لنفوم هوچکین و غیر هوچکین در ۴ مرحله طبقه بندی می شوند. این رده بندی به محل سرطان و میزان پیش رفت آن در بدن بستگی دارد.

مرحله ۱: سرطان در یک غدد لنفاوی یا یکی از ارگان های بدن به آهستگی رشد می کند.

مرحله ۲: سرطان در ۲ غده لنفاوی نزدیک به هم، یا در یک سمت بدن و یا در یک عضو و غدد لنفاوی مجاور آن دیده می شود.

مرحله۳: در این مرحله، سرطان در غدد لنفاوی در دو طرف بدن و یا غدد لنفاوی متعدد وجود دارد.

مرحله۴: در این حالت، سرطان می تواند در یک اندام و خارج از غدد لنفاوی مجاور آن گسترش یابد. متداول ترین اندام ها برای رشد لنفوم غیر هوچکین کبد، مغز استخوان و ریه ها هستند.

حتی اگر بیماری در مرحله ۴ نیز در حال رشد و پیشرفت باشد، باز هم قابل درمان است.

تعیین مرحله سرطان شامل یک یا چند آزمایش زیر است:

نمونه‌برداری از مغز استخوان:

پزشک با سوزنی ضخیم نمونه‌ای کوچک از استخوان و مغز استخوان لگن یا یکی دیگر از استخوان‌های بزرگ بدن بر می‌دارد. بی‌حسی موضعی به مهار درد کمک می‌کند. سپس آسیب‌شناس وجود سلول‌های لنفوم را در نمونه بررسی می‌کند.

سی تی اسکن:

به‌وسیله دستگاه اشعه ایکس که به رایانه (کامپیوتر) متصل است، یک سلسله عکس دقیق از سر، گردن، قفسه سینه، شکم یا لگن شما می‌گیرند.

معمولاً به شما یک ماده متمایزکننده تزریق می‌کنند؛ یا از شما می‌خواهند گونه‌ای دیگر از مواد متمایزکننده را بخورید.

ماده متمایزکننده مشاهده تورم غدد لنفاوی و سایر نواحی غیرطبیعی را در عکس اشعه ایکس برای پزشک ساده‌تر می‌کند.

ام آر آی:

شاید پزشک برای شما تصاویر ام‌آرآی از ستون فقرات، مغز استخوان یا مغز را تجویز کند.

در ام‌آرآی از دستگاه مغناطیسی قدرتمندی که به رایانه متصل است استفاده می‌کنند.

با استفاده از این مجموعه، تصاویری دقیق از بافت مورد نظر بر صفحه نمایش یا فیلم ظاهر می‌شود.

سونوگرافی:

دستگاهی فراصوتی امواجی صوتی را که قابل شنیدن نیستند تولید می‌کند.

سپس متخصص، وسیله‌ای را که در دست دارد در برابر بدن شما نگه می-دارد.

امواج صوتی باعث لرزش بافت‌های مجاور می‌شود، و رایانه از امواج بازتابی‌ این بافت‌ها استفاده و تصویری ایجاد می‌کند.

امواج بازتابی ناشی از تومورها با امواج بازتابی ناشی از بافت‌های سالم متفاوتند.

تصویر نهایی تومورهای احتمالی را نشان می‌دهد.

کشیدن مایع نخاعی (spinal tap):

پزشک از سوزن بلند و نازکی برای کشیدن مایع موجود در ستون فقرات استفاده می‌کند.

بی‌حسی موضعی به مهار درد کمک می‌کند.

لازم است پس از انجام این آزمایش چند ساعتی دراز بکشید تا دچار سردرد نشوید.

وجود سلول‌های لنفوم در مایع نخاعی را در آزمایشگاه بررسی می‌کنند.

تومورگرافی با تابش پوزیترون (PET scan):

به شما مقدار اندکی از یک شکر رادیواکتیو تزریق می‌شود.

به‌وسیله دستگاهی ویژه از نحوه مصرف آن شکر توسط سلول‌های بدن شما تصویربرداری می‌کنند.

سلول‌های لنفوم سریع‌تر از سلول‌های طبیعی آن شکر را مصرف می‌کنند و نواحی درگیر لنفوم، در عکس‌ها روشن‌تر از سایر نواحی بدن می‌افتند.

مرحله سرطان به ناحیه‌ای بستگی دارد که سلول‌های لنفوم در آن پیدا می‌شوند (اینکه در غدد لنفاوی وجود دارند یا سایر اندام‌ها یا بافت‌ها).

مرحله سرطان به تعداد نواحی درگیر نیز بستگی دارد.

لنفوم در کودکان

بسیاری از عوامل خطرناک این بیماری در بین کودکان و بزرگسالان مشترک است، اما برخی از لنفوم ها در کودکان شایع تر هستند.

به عنوان مثال، لنفوم هوچکین در افراد کمتر از ۱۵ سال شایع است، اما لنفوم غیر هوچکین معمولا در کودکان سریع تر رشد می کند.

کودکانی مبتلا به HIV، افرادی که دارو های مهار کننده سیستم ایمنی بدن مصرف می کنند و کودکانی که تحت پرتودرمانی و یا شیمی درمانی قرار گرفته اند و سیستم ایمنی بدنشان ضعیف شده است، بیشتر در معرض خطر ابتلا به لنفوم قرار دارند.

مقایسه لنفوم و لوسمی (سرطان خون)

لوسمی و لنفوم هر دو نوعی سرطان خون هستند و علائم مشترکی دارند. با این حال، منشأ بیماری، روش درمانی و علائم خاص آن ها، این دو نوع سرطان را از هم جدا می کند.

علائم

افراد مبتلا به لنفوم و لوسمی تب و تعریق شبانه دارند. با این حال، لوسمی باعث خونریزی بیش از حد، کبودی آسان جسم، سردرد و افزایش عفونت در بدن می شود.

افراد مبتلا به لنفوم دچار خارش پوست، از دست دادن اشتها، کاهش وزن غیر قابل توضیح و تورم غدد لنفاوی هستند.

منشا بیماری

لوسمی به طور معمول در مغز استخوان شروع شده و این مسئله باعث تولید بیش از حد گلبول های سفید خواهد شد. لنفوم در غدد لنفاوی اتفاق افتاده و با گسترش غیر طبیعی گلبول های سفید، بیماری نیز پیشرفت می کند.

روش درمان

پزشکان، بیماران مبتلا به لوسمی و لنفوم را به دقت تحت بررسی قرار می دهند، زیرا برخی از انواع این سرطان ها رشد بسیار آهسته ای دارند.

پزشک می تواند برای درمان هر دو سرطان، از شیمی درمانی و پرتو درمانی استفاده کند، اما برای درمان سرطان خون از دو روش مخصوص به نام پیوند سلول های بنیادی و دارو درمانی هدفمند نیز استفاده می شود.

لوسمی و لنفوم شباهت های بسیاری با هم دارند، اما تفاوت هایشان آن ها را از هم جدا می کند.

نتیجه گیری

بر اساس آمار انجمن لوسمی و لنفوم، لنفوم هوچکین، در بیشتر موارد قابل درمان است.

اما، احتمال زنده ماندن افراد مبتلا به لنفوم هوچکین و غیر هوچکین، به میزان گسترش سلول های سرطانی و نوع سرطان بستگی دارد.

بر طبق آمار انجمن سرطان آمریکا (ACS)، میزان نجات بیماران لنفوم غیر هوچکین در پنج سال اول، ۷۰ درصد و در ۱۰ سال اول ۶۰ درصد بوده و برای لنفوم هوچکین بستگی به مرحله آن دارد.

احتمال زنده ماندن افراد مبتلا به مرحله ۱، در ۵ سال اول، ۹۰ درصد و در مرحله ۴، ۶۵ درصد است.

منبع: هلس لاین – وب ام دی – مدیکال نیوز تودی – میو کلنیک