سرطان پوست ملانوما و هر آنچه که باید درباره آن بدانید!

سرطان پوست ملانوما چیست؟

ملانوما خطرناک ترین نوع سرطان پوست بوده و در سلول هایی که ملانین (رنگ دانه پوست) تولید می کنند، رشد می کند.

این بیماری می تواند در چشم ها و در مواقع نادر، در اعضای داخلی بدن مانند روده ها، بروز پیدا کند.

علت اصلی ملانوما هنوز مشخص نیست، اما قرار گرفتن در معرض اشعه فرابنفش خورشید و لامپ ها و تخت های برنزه کننده ریسک ابتلا به این نوع سرطان را بالا می برد.

بنابراین، هر چه کمتر در معرض اشعه فرابنفش بمانید، خطر ابتلا به ملانوما را کاهش می دهید.

به نظر می رسد خطر بروز ملانوما در افراد زیر ۴۰ سال، مخصوصا خانم ها بیشتر است.

آگاهی از علائم سرطان پوست، به شما در تشخیص و درمان سرطان، قبل از پخش شدن در بدن کمک می کند.

در صورتی که این بیماری زود تشخیص داده شود، احتمال درمان موفیقت آمیز آن بیشتر خواهد بود.

از نظر شکل ظاهری ملانوم ممکن است به شکل های ذیل ظاهر شود:

۱) ملانوم با انتشار سطحی (Superficial spreading melanoma):

تغییر رنگ قهوه ای یا سیاه و همسطح پوست با حاشیه نامنظم که بطور عمده در تنه و اندام ها رخ می دهد و به تدریج روی سطح پوست گسترش می یابد.

۲) ملانوم ندولر (Nodular melanoma):

برجستگی (ندول) خونریزی دهنده به رنگ تیره و بطور عمده در تنه و گردن اتفاق می افتد.

۳) ملانوم لنتیگویی بدخیم (Lentigo maligna melanoma):

ناشایع می باشد و در افراد پیر و در نواحی در معرض تابش نور خورشید در صورت و تنه ایجاد می شود.

رشد این نوع ملانوم کند بوده و نسبت به سایر انواع ملانوم کم خطر تر می باشد.

۴) ملانوم لنتیگویی آکرال (Acral lentiginous melanoma):

نادرترین فرم بیماری است که در نواحی انتهایی دست و پا خصوصا در کف دست و پا و زیر ناخن ها ایجاد می شود.

علائم سرطان ملانوما

ملانوما می تواند در هر نقطه از بدن بروز یابد، اما بیشتر در نواحی که در معرض نور خورشید هستند، مانند پشت، پاها، بازو ها و صورت رشد می کند.

این بیماری ممکن است در نقاطی از بدن که در مقابل خورشید نیستند، مانند کف پاها، کف دست ها و انگشتان نیز رخ دهد.

این ملانوماهای مخفی، بیشتر در افراد تیره پوست شایع است.

ملانوما در زنان ۱۵ تا ۲۹ سال معمولاً از سر شانه‌ها تا زیر شکم ایجاد می‌شود و رشد می‌کند.

نشانه و علائم اولیه ملانوما اغلب شامل موارد زیر می باشد:

• تغییر در خال های موجود
• گسترش تومورهایی با شکل و رنگ جدید در پوست

ملانوما همیشه به صورت خال نمایان نشده و می تواند در پوست های سالم نیز بروز یابد.

خال های طبیعی

خال های طبیعی معمولا به رنگ قهوه ای مایل به زرد، قهوه ای یا سیاه بوده و با مرز مشخصی از قسمت های دیگر پوست جدا می شوند.

این خال های بیضی یا گرد، دارای قطری کمتر از ۶ میلی متر (اندازه پاک کن های کوچک سر مداد) می باشند.

اکثر مردم بین ۱۰ تا ۴۵ عدد خال دارند که بیشتر آن ها، تا ۵۰ سالگی باقی می مانند.

ظاهر خال ها ممکن است به مرور زمان تغییر کند، اما برخی از آنها نیز می توانند با افزایش سن از بین بروند.

خال های غیر طبیعی، نشان دهنده ملانوما

برای شناخت شاخصه های خال های غیر طبیعی عامل ملانوما یا دیگر سرطان های پوست، حروف ABCDE را در نظر بگیرید:

حرف A برای شکل های نامتقارن:

به دنبال خال هایی با شکل نامنظم و دو نیمه کاملا متفاوت باشید.

حرف B برای مرزهای نامنظم:

به دنبال خال هایی بگردید که مرز های نامنظم، پیچیده و مشخص دارند. این خال ها، نشان دهنده ملانوما هستند.

حرف C برای تغییر رنگ خال ها:

در جست و جو خال هایی باشید که رنگ های متنوع و زیادی دارند.

حرف D، نشان دهنده قطر خال ها:

رشد خال هایی را بررسی کنید که قطر آن ها تقریبا ۶ میلی متر است.

حرف E، برای تغییر و تحولات خال ها:

به تغییراتی که به مرور زمان پیش آمده است، مانند بزرگ شدن خال ها و تغییر در شکل و رنگ آن ها توجه کنید.

تغییرات خال ها می تواند به خاطر دلایل دیگری مانند خارش یا خونریزی باشد.

خال های سرطانی در ظاهر تفاوت های زیادی با هم دارند.

بعضی از آن ها ممکن است تمام علائم بالا را داشته و برخی دیگر، فقط دارای یک یا دو ویژگی غیر طبیعی باشند.

اگر نوجوان هستید، باردار هستید و یا دوران حوالی یائسگی را طی می کنید، توجه بیشتری به خال ها و لکه ها داشته باشید چون در این زمان ها تغییرات هورمونی در بدن رخ می دهند که ممکن است در بروز این نوع بدخیمی نقش داشته باشند.

اگر در بدن خود خال یا لکه ای را دیدید که دارای یکی از ABCDE های ملانوم (که در بالا ذکر شد) باشد، یا حساسیت غیرطبیعی نسبت به فشار یا لمس داشته، خارش کند، نشت کند، پوسته دار باشد، التیام نیابد یا ناحیه فراتر از خال به رنگ قرمز درآید یا متورم شود باید بررسی بیشتری شود.

ملانوماهای مخفی

ملانوما می تواند در قسمت هایی از بدن که در معرض نور آفتاب نبوده و یا نور کمی دریافت می کنند، مانند فاصله بین انگشتان پاها، کف دست و پا، پوست سر و نواحی تناسلی رشد کنند.

این موارد به عنوان ملانومای مخفی شناخته شده و معمولا در افراد تیره پوست بروز می یابد، زیرا در مناطقی رخ می دهد که مردم آن ها را بررسی نمی کنند.

ملانوماهای مخفی عبارتند از:

ملانوما های زیر ناخن:

acral lentiginous melanoma) ALM) نوع نادری از ملانوما است که در زیر ناخن یا کف دست و پا رشد کرده و در افراد تیره پوست بیشتر رواج دارد.

ملانوما در دهان، دستگاه گوارش، مجاری ادراری یا واژن:

ملانوما مخاطی در غشای بینی، دهان، مری، مقعد، مجاری ادراری و واژن رشد می کند. این بیماری به سختی قابل تشخیص هاست، چرا که به راحتی با دیگر بیماری های رایج آن منطقه اشتباه گرفته می شود.

ملانوما در چشم:

ملانومای چشمی اغلب در لایه عروقی چشم که در زیر قسمت سفیدی چشم یا صلبیه قرار دارد، بروز می یابد. این بیماری ممکن است باعث اختلالات بینایی و ایجاد تغییر در دید شده و در طی معاینه چشم تشخیص داده شود.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنیم؟

در صورت مشاهده هرگونه تغییرات پوستی غیر عادی، حتما با پزشک خود صحبت کنید.

علت سرطان ملانوما

ملانوما هنگامی رخ می دهد که در سلول های تولید کننده ملانین (ملانوسیت) که به پوست شما رنگ می بخشد، اختلالی به وجود آید.

سلول های پوستی، معمولا، در مسیر کنترل شده و منظمی رشد می کنند که در طی آن، سلول های جدید و سالم، سلول های قدیمی را به سمت سطح پوست هل می دهند تا در آن جا، از بین بروند.

اما هنگامی که DNA برخی سلول ها آسیب ببیند، سلول های جدید به طرز غیر قابل کنترلی رشد کرده و به تشکیل توده های سرطانی منجر می گردد.

علت این اتفاق هنوز مشخص نیست، اما احتمال می رود ترکیب عوامل محیطی و ژنتیکی باعث بروز ملانوما می شود.

با این حال، پزشکان معتقدند که قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV) خورشید و لامپ و تخت های برنزه کننده، علت اصلی ملانوما می باشد.

بهتر است بدانید اشعه ماورابنفش صرفا دلیل اصلی همه نوع ملانوما نمی باشد، زیرا این بیماری در مناطقی که در معرض نور قرار ندارند نیز بروز یافته و این نکته بدان معناست که عوامل دیگری نیز در تولید و رشد ملانوما تاثیر گذار هستند.

عوامل خطرناک ملانوما

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به ملانوما را افزایش دهند، عبارتند از:

پوست روشن:

هر چه پوست رنگدانه (ملانین) کمتری داشته باشد، در برابر آسیب اشعه UV ضعیف تر خواهد بود.

در صورتی که فرد کک و مک، موهای بلوند یا قرمز و چشم های روشن داشته و به راحتی آفتاب سوخته می شود، بیشتر از افراد تیره پوست، به ملانوما مبتلا خواهد شد.

اما ملانوما می تواند در افراد با رنگ پوست تیره، مانند افراد اسپانیایی یا سیاه پوست نیز رخ دهد.

سابقه آفتاب سوختگی:

یک یا چند آفتاب سوختگی شدید، می تواند خطر ابتلا به ملانوما را افزایش دهد.

بیش از حد در معرض اشعه ماوراء بنفش (UV) بودن:

قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفشی که از خورشید، لامپ ها و تخت های برنزه کننده متصاعد می شود، خطر ابتلا به سرطان پوست از جمله ملانوما را افزایش می دهد.

زندگی در ارتفاعات و نزدیک خط استوا:

از آن جایی که اشعه های خورشید در نزدیک خط استوا قوی تر بوده و تابش مستقیم تر است، مردمی که در آن نواحی زندگی می کنند، بیشتر در معرض اشعه فرابنفش خورشید هستند.

علاوه بر آن، زندگی در ارتفاعات بالا نیز باعث دریافت اشعه فرابنفش بیشتری خواهد شد.

خال های زیاد و غیر طبیعی:

وجود بیش از ۵۰ نوع خال در بدن یا خال های غیر طبیعی، خطر ابتلا به ملانوما را افزایش می دهد.

خال های دیسپلاستیک از خال طبیعی بزرگ تر بوده و مرز نامنظم و رنگ مخلوط دارد.

سابقه خانوادگی ابتلا به ملانوما:

اگر یکی از بستگان نزدیک شخصی، مانند والدین ، ​​فرزند یا خواهر و برادر، به ملانوما مبتلا شود، احتمال ابتلا آن فرد افزایش می یابد.

سیستم ایمنی ضعیف:

خطر ابتلا به ملانوما در افرادی که سیستم ایمنی ضعیفی دارند، مانند کسانی که پیوند عضو انجام داده اند، بیشتر است.

پیشگیری از سرطان پوست

با استفاده از راهکار های زیر، شما می توانید خطر ابتلا به ملانوما را کاهش دهید:

در میانه روز، از قرار گرفتن در زیر نور خورشید بپرهیزید.

در آمریکای شمالی، شدت تابش نور خورشید در بین ساعت ۱۰ صبح تا ۴ بعد از ظهر بسیار زیاد است، بنابراین توصیه می شود مردم، فعالیت های خود را، حتی در زمستان یا هوای ابری، در ساعات دیگری از روز برنامه ریزی کنند.

بسیاری از مردم، در طول سال، اشعه ماورابنفش زیادی دریافت کرده و ابرها نیز نمی توانند از تابش این اشعه جلوگیری کنند.

اجتناب از قرار گرفتن در معرض نور خورشید، به خصوص در زمان شدید بودن تابش، از آفتاب سوختگی و تیره شدن پوست، پیش گیری می کند.

زیرا قرار گرفتن در معرض آفتاب با گذشت زمان ممکن است باعث سرطان پوست شود.

استفاده از ضدآفتاب در طول سال:

مصرف ضد آفتاب نمی تواند کاملا اشعه فرابنفش، مخصوصا آن هایی را که منجر به ملانوما می شود را از بین ببرد، اما به طور کلی در محافظت از پوست، نقش بسیار مهمی دارد.

سعی کنید هر روز، حتی در روزهای آفتابی، از ضد آفتاب، با spf حداقل ۱۵ استفاده کرده و به هنگام شنا یا تعریق زیاد، حداقل هر ۲ ساعت آن را تمدید کنید.

آکادمی پوست آمریکا، در این حالت، توصیه می کند از ضد آفتابی با SPF حداقل ۳۰ که ضد آب است، استفاده کنید.

از لباس محافظتی استفاده کنید.

ضد آفتاب، به حد کافی از فرد، در برابر اشعه ماورابنفش، حفاظت نمی کند.

بنابراین بهتر است پوست خود، مخصوصا دست ها و پاها را با پارچه های تیره و با بافت محکم پوشانده و از کلاه هایی با لبه های پهن (این کلاه ها بهتر از کلاه های مخصوص بیس بال می باشد)، استفاده کنید.

برخی شرکت ها، لباس های محافظتی تولید می کنند، که بهتر است برای انتخاب لباس مناسب، حتما با پزشک مشورت کنید.

استفاده از عینک آفتابی را فراموش نکنید.

برای محافظت از خود، بهتر است عینکی را انتخاب کنید که تمام اشعه های فرابنفش (UVA و UVB) را فیلتر کند.

از لامپ ها و تخت های مخصوص برنزه کردن استفاده نکنید.

این تخت ها، از خود اشعه ماورا بنفش آزاد می کند که خطر ابتلا به سرطان پوست را افزایش می دهد.

برای آگاهی و تشخیص تغییرات پوستی، نوع پوست خود را بشناسید.

پوست خود را بررسی کرده و تغییرات آن مانند خال ها، کک مک ها، برآمدگی ها و ماه گرفتگی بشناسید.

با کمک آینه صورت، گردن، گوش ها، پوست سر، قفسه سینه، تنه، بازو، دست ها، جلو و پشت پاها، کف پا و فاصله بین انگشتان، ناحیه تناسلی و بین باسن خود را با دقت کامل کنترل کنید.

تشخیص ملانوما

غربالگری سرطان پوست

درباره انجام غربالگری دوره ای پوست، با پزشک خود مشورت کنید.

برای انجام این کار، شما و پزشک تان ممکن است یکی از روش های زیر را انتخاب کنید:

معاینات پوست توسط یک متخصص حرفه ای:

در این حالت، پزشک از سر تا پا فرد را معاینه و بررسی خواهد کرد.

معاینات پوست در خانه:

این کار به شما کمک می کند تا با خال ها، کک و مک ها و سایر علائم پوستی که به نظر شما طبیعی است، آشنا شده و کوچک ترین تغییرات در آن را تشخیص دهید.

بهتر است جلوی یک آینه قدی بایستید و با استفاده از یک آینه دستی، نواحی را که به سختی دیده می شوند را معاینه کرده و حتماً هر دو طرف بازو ها و پاها، کشاله ران، پوست سر، ناخن ها، کف پا و فضای بین انگشتان پا را بررسی کنید.

برخی از نهاد های پزشکی توصیه می کنند معاینات پزشکی و شخصی پوست را همزمان انجام دهید.

برخی دیگر، غربالگری سرطان پوست را توصیه نمی کنند، زیرا مشخص نیست که این روش موجب نجات جان انسان ها می شود یا خیر.

علاوه بر آن، در صورتی که خال غیر طبیعی نمونه برداری شده سرطانی نباشد، منجر به درد، اضطراب و نگرانی و هزینه غیرضروری برای فرد می شود.

بنابراین، برای انتخاب روش مناسب معاینه، حتما با پزشک خود مشورت کنید.

تشخیص ملانوما

گاهی اوقات با نگاه کردن به پوست می توان سرطان را تشخیص داد، اما تنها راه تشخیص دقیق ملانوما نمونه برداری است.

در این روش، تمام یا بخشی از خال یا تومور مشکوک برداشته شده و آسیب شناس (پاتولوژیست) آن را تجزیه و تحلیل می کند.

روش های نمونه برداری برای تشخیص ملانوما عبارتند از:

نمونه برداری پانچ:

در این نوع نمونه برداری، پزشک ابزاری با تیغه گرد را به خال مشکوک فشرده و تکه ای از پوست دور آن را جدا می کند.

نمونه برداری Excisional:

در این روش، تمام خال یا تومور به همراه قسمتی از پوست سالم اطراف آن برداشته می شود.

نمونه برداری برش:

در این حالت، فقط قسمت غیر طبیعی خال یا تومور برداشته شده و برای آنالیز به آزمایشگاه فرستاده می شود.

انتخاب نوع نمونه برداری به موقعیت بیمار بستگی دارد.

پزشکان ترجیح می دهند تا آن جایی که ممکن است از روش پانچ یا Excisional، برای بیوپسی کامل تومور استفاده کنند.

در صورتی که خال خیلی بزرگ بوده و روش های دیگر موثر واقع نشوند، از نمونه برداری برش استفاده خواهد شد.

تشخیص افتراقی ملانوم یا سرطان پوست چیست؟

• خال‌های آتیپیک (دیسپلاستیک یا کلارک)
• سرطان سلول های پایه (BCC)
• خال آبی
• همانژیوم یا خال گیلاسی
• سرطان سلول‌های سنگفرشی پوست (SCC)
• فیبروم پوستی، که یک زائده ی کوچک و بی خطر است.
• تظاهرات پوستی متاستاز و گسترش سرطان
• خال هاله دار: دارای هاله ای سفید رنگ در اطراف خال
• خال اشپیتز: نوعی خال خوش خیم که به علت تکثیر زیاد ملانوسیت های دوکی ایجاد می‌شود.
• اسکار کلوئید و هیپرتروفیک (بیش از حد بزرگ شده)
• کراتوآکانتوما: نوعی سرطان که به پوست محدود است و رشد سریعی دارد.
• لنتیگو: ضایعه ی پیگمانته ی خوش خیم که به علت تماس با اشعه ماوراء بنفش ایجاد می‌شود.
• خال ملانوسیتیک مادرزادی: که تکثیر بیش از حد ملانوسیت های خوش خیم در اپیدرم یا درم موجب آن شده و معمولا در بدو تولد ظاهر می‌شوند.
• خال اوتا: اختلال پیگمانتاسیون پوست و غشاهای مخاطی که در نواحی عصب دهی شده توسط عصب زوج پنجم دیده می‌شود.
• کراتوز سبورئیک: یک تومور خوش خیم اپیدرمی که به شکل یک پلاک زگیلی به رنگ زرد تا سیاه پدیدار می‌شود.
• ویتیلیگو یا پیسی: که به صورت ضایعه سفید با حاشیه نامنظم و مشخص ظاهر می‌شود.

مراحل و گریدبندی ملانوما

در صورت تشخیص بیماری ملانوما، قدم بعدی تعیین مرحله سرطان است که بدین منظور، پزشک کار های زیر را انجام خواهد داد:

اندازه گیری ضخامت ضایعه:

ضخامت ملانوما، با بررسی دقیق زیر میکروسکوپ و وسیله ای به نام میکرومتر، قابل اندازه گیری بوده و تعیین آن، به پزشکان کمک می کند تا برنامه درمانی مناسبی را انتخاب کنند.

به طور کلی، هر چه ضخامت ملانوما بیشتر باشد، بیماری خطرناک تر خواهد بود.

بررسی میزان گسترش ملانوما در بدن:

برای تعیین این که ملانوما به غدد لنفاوی مجاور گسترش یافته است یا خیر، پزشک از روش نمونه برداری گره سنتینل استفاده می کند.

در حین بیوپسی گره سنتینل، نوعی رنگ به ناحیه ای که ملانوما برداشته شده است، تزریق می شود.

این رنگ در بدن پخش شده و به غدد لنفاوی مجاور می رسد.

اولین غده لنفاوی که آن را جذب می کند، مشخص شده و از آن نمونه برداری می گردد.

اگر اولین گره های لنفاوی (غدد لنفاوی سنتینل) فاقد سرطان باشند، بسیار خوب بوده و نشان می دهد سرطان، هنوز پخش نشده است.

حتی اگر گره های لنفاوی سنتینل عاری از سرطان باشند، امکان رشد و گسترش بیماری در بدن وجود دارد.

عوامل دیگری مانند وجود زخم باز در آن قسمت و یا مشاهده تعداد سلول های سرطانی تقسیم کننده در زیر میکروسکوپ می تواند میزان گسترش سرطان را تعیین کند.

میزان گسترش ملانوما با استفاده از اعداد رومی ۱ تا ۴ درجه بندی می شود.

مرحله ی تشخیص سرطان نشان دهنده‌ی میزان گسترش ملانوم  و نوع درمان مناسب آن است.

یکی از روش‌های طبقه‌بندی، ملانوم یا سرطان پوست را در پنج مرحله ۰ تا ۴ توصیف می‌کند:

مرحله ۰:

سرطان فقط لایه ی خارجی یا اپیدرم پوست را درگیر کرده است و به آن ملانوم یا سرطان پوست در محل (in situ) گفته می‌شود.

مرحله ۱:

ضایعه تا ۲ میلی متر ضخامت دارد و به گره‌های لنفاوی یا سایر مناطق گسترش نیافته است و ممکن است زخم شده یا نشده باشد.

مرحله ۲:

ضخامت ضایعه حداقل ۱.۰۱ میلیمتر است و ممکن است ضخیم تر از ۴ میلیمتر باشد، ممکن است زخمی نشده باشد و هنوز به گره‌های لنفاوی یا سایر مناطق گسترش نیافته باشد.

مرحله ۳:

سرطان به یک یا چند گره لنفاوی یا کانال‌های لنفاوی نزدیک گسترش یافته، اما هنوز مناطق دور دست را درگیر نکرده است، سرطان اولیه ممکن است دیگر قابل مشاهده نباشد، اما در صورت مشاهده ممکن است ضخیم تر از ۴ میلی متر و زخمی باشد.

مرحله ۴:

سرطان به غدد لنفاوی دور یا اندام هایی مانند مغز، ریه یا کبد گسترش یافته است.

درمان سرطان ملانوما

انتخاب بهترین روش درمان، به اندازه و مرحله سرطان، سلامت عمومی و اولویت هر شخص بستگی دارد.

درمان ملانومای اولیه

در مراحل اولیه، ملانوما معمولا از طریق جراحی برداشته می شود.

در صورتی که ملانوما بسیار نازک باشد، در حین بیوپسی برداشته شده و نیاز به درمان دیگری ندارد.

در غیر این صورت، جراح، سرطان، قسمتی از پوست سالم و لایه ای از بافت زیر پوست را بر میدارد.

برای افراد مبتلا به ملانومای اولیه ممکن است فقط به همین درمان نیاز باشد.

درمان ملانومای پخش شده در سراسر پوست

اگر ملانوما در زیر پوست پخش شده باشد، گزینه های درمانی شامل موارد زیر هستند:

جراحی برای برداشتن غدد لنفاوی آسیب دیده:

اگر ملانوما به غدد لنفاوی مجاور رسیده باشد، جراح ممکن است غدد آسیب دیده را برداشته و درمان های دیگری، قبل و بعد از عمل توصیه کند.

شیمی درمانی:

در شیمی درمانی از دارو برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود.

شیمی درمانی را می توان به صورت تزریقی، قرص یا ترکیبی از هر دو روش انجام داد تا دارو در بدن پخش شود.

در روشی به نام تزریق مجزا به یک عضو (isolated limb perfusion )، دارو می تواند به رگی در دست یا پا تزریق شود.

در طی این روش، خون موجود در بازو یا ساق پا، برای مدت کوتاهی، نمی تواند به مناطق دیگر بدن برود تا داروهای شیمی درمانی مستقیماً به ناحیه اطراف ملانوما رفته و بر سایر قسمت های بدن تأثیر نگذارند.

پرتو درمانی:

در این روش، از پرتوهای پر انرژی مانند پرتوهای ایکس برای از بین بردن سلول های سرطانی استفاده می شود.

پرتودرمانی ممکن است بعد از عمل، برای از بین بردن غدد لنفاوی تجویز شده و گاهی نیز، برای کمک به تسکین علائم ملانوما که در ناحیه دیگری از بدن گسترش یافته است، استفاده گردد.

درمان بیولوژیکی:

درمان بیولوژیکی، با تقویت سیستم ایمنی بدن، به مبارزه با سرطان کمک می کند.

این دارو ها از مواد تولید شده توسط بدن یا مواد مشابه به وجود آمده در آزمایشگاه بدست می آیند.

عوارض جانبی این روش، مشابه آنفولانزا بوده و شامل لرز، خستگی، تب، سردرد و دردهای عضلانی می باشد.

دارو های استفاده شده در درمان بیولوژیکی شامل اینترفرون و اینترلوکین ۲، ایپیلیموماب (Yervoy)، نیولوماب (Opdivo)، پمبرولیزوماب (Keytruda)است.

درمان هدفمند:

در این روش از دارو هایی استفاده می شود که نقص یا نقطه ضعف خاصی در سلول های سرطانی را مورد هدف قرار می دهد.

عوارض جانبی درمان های هدفمند متفاوت بوده و معمولاً شامل مشکلات پوستی، تب، لرز و کم آبی بدن می باشد.

ومورافنیب (Zelboraf)، دابرافنیب (Tafinlar) و ترامتینیب (Mekinist) داروهای مورد استفاده در این روش هستند که برای درمان ملانومای پیشرفته استفاده می گردند.

این داروها تنها در صورتی مؤثر هستند که سلول های سرطانی دارای جهش ژنتیکی خاصی باشند.

برای آگاهی از اثربخشی این داروها، سلول های سرطانی مورد آزمایش قرار خواهند گرفت.

آیا ملانوما درمان می‌شود؟

اگر سرطان ملانوما در مراحل اولیه‌ی بیماری شناسایی شود، احتمال درمان آن زیاد است.

مطالعات نشان می‌دهد بیماران زیر، ۵ سال بعد از تشخیص ملانوما زنده می‌مانند:

• ۹۸ درصد بیمارانی که ملانومای آنها قبل از گسترش به غدد لنفاوی شناسایی و درمان می‌شود.
• ۶۴ درصد بیمارانی که ملانومای آنها به غدد لنفاوی (منطقه‌ای) سرایت می‌کند.
• ۲۳ درصد افرادی که ملانومای آنها به اعضای دیگر (مناطق دورتر بدن و غدد لنفی دورتر) گسترش می‌یابد.

اطلاعات بالا نشان می‌دهد اگر سرطان ملانوما قبل از سرایت به بخش‌های دیگر بدن تشخیص داده شود، احتمال درمان فرد بیشتر است.

پس، تشخیص سریع و به موقع حیاتی است.

اقدامات لازم بعد از درمان سرطان پوست

اغلب سرطان‌های پوست از طریق جراحی و در داخل مطب پزشک متخصص پوست درمان می‌شوند.

آن دسته از سرطان‌های پوست که دوباره عود می‌کنند غالباً ظرف سه سال بعد از درمان اولیه، مجدداً بروز پیدا خواهد کرد.

بنابراین لازم است که بعد از درمان سرطان پوست، ارتباط خود با پزشک متخصص پوست را بر طبق همان برنامه‌ای که برای شما مشخص می‌شود، حفظ کنید.

اگر بعد از درمان اولیه، هر گونه علائم جدیدی که مشکوک به سرطان باشد مشاهده کردید، بلافاصله به پزشک خود مراجعه کنید.

در صورتی که شما به سرطان پیشرفته از نوع ملانوما مبتلا باشید، احتمالاً لازم است که هر چند ماه یک بار به پزشک آنکولوژیست مراجعه کنید تا پوست تمام بدن شما و مناطقی که غدد لنفاوی وجود دارد، مورد معاینه قرار گیرد و عکسبرداری از قفسه سینه و اسکن نقاط حساس بدن نیز انجام شود.

به مرور زمان، فاصله زمانی بین مراجعات شما به پزشک بیشتر خواهد شد.

به طوری که در نهایت، این آزمایش‌ها ممکن است تنها یک بار در سال لازم باشند.

منبع: مایوکلینیک – مایوکلینیک